Eindelijk goede Wifi

Heb al wat jullie kant op kunnen schieten.

Eindelijk goede Wifi.

Zit momenteel in Portomarin met nog een 90 km te gaan

Probeer nog wat verhaaltjes weg te schieten.

Probleem is echter dat sinds ik in Spanje loop en het ook drukker is komt er van de verhaaltjes niet altijd wat omdat ik 's avonds zit te wijnen met anderen.

Het zwaarste wat ik heb meegemaakt is uit eten met een Waloniër en twee Duitsers uit Ausburg. De Waloniër spreekt geen Duits en een woord Nederlands. De twee Duiters spreken geen Frans. Of ik die sache 2 seitig könnte übersetsen.

De typesnelheid met een stylus op mijn iPAQ is ook niet erg hoog.

Paco

[Verhaaltjes die er zijn, staan hieronder in datumvolgorde. Ik heb ook weer wat foto's binnen. AH]

4 mei - Deutsche Welle

Hontanas-Poblacion de Campos

Het is een beetje grijzig als ik na het ontbijt weer op stap ben. Er staat al weer een behoorlijk windje. De gieren gebruiken de wind die tegen de heuvels aanblaast en dus omhoog moet om zonder te fladderen rond te kijken of er op grond nog een lekker hapje ligt of loopt.

Het eerste deel van de route loopt over pad door een vallei naar een dorpje Castrojeris. Daar zie ik eindelijk het eerste kasteel van de provincia Castillia León deze trip. Na enige tijd verder de vallei doorgelopen te hebben kom ik in een plaatsje waar de eerste Die Hards alweer rond half één hun onderkomen zoeken. Met losgeknoopte veters en moeilijke gezichten schuifelen ze naar hun slaapplekkie. Na een lekkere Bocadillo en een biertje gaan we eens verder kijken. Na het dorp, wat ook in de vallei ligt, gaat het het plateau weer op wat bijna 200 meter hoger ligt. Sportief hellingkje om zo maar te zeggen.

Boven blaast het weer lekker en aan de frisse kant. De jas kan helaas nog niet uit want de stevige wind is behoorlijk fris. 

Hierna begint het terrein toch steeds vlakker te worden. Rond een uur of vier kom ik samen met twee Duiters het dorpje Poblacion de Campos binnen. De Auberge voor pelgrims ziet er wel aardig uit en er is nog voldoende plaats.

Er zijn ontzettend veel Duitsers op de route. In elke auberge is zeker 45 % Duits.

Dus even inschrijven en dan blijkt dat we om half acht gevoederd kunnen worden.

De twee Duiters uit de buurt van Augsburg zijn aardige kerels er komt ook nog een Duitse pelgrims dame meedoen aan de dis maar deze is erg op zichzelf. We worden door een erg gezellige en gastvrije Señora volgepropt met Casteliaanse knoflooksoep. Het bord moet leeg en de schaaal ook. Lekker soepje, maar kunnen de andere pelgrims die niet meegegeten hebben dit ook waarderen. Met de nodige wijn erbij komt het helemaal goed.

Rond pelgrimsbedtijd 10 uur 's avonds schuiven we weer onze kooien in.

Paco

9 mei - Brazil

León-San Martin del Camino

Na lang en goed geslapen te hebben, moeten we het maar weer proberen. Eerst maar een thee en croissant proberen. Zaterdagmorgen acht uur in León ik zie veel jong spul redelijk aangeschoten uit hun ogen kijken. Die komen net uit de kroeg of Dikso. Ontbijten kun je altijd goed in Spanje, ga naar een Café of Cafetaria, altijd prijs.

De thee en croissant blijven mooi in de maag liggen en dan maar proberen de stad uit te komen. En de gele pijlen of de schelp weer te vinden.

Vlak bij het treinstation zit ik weer op het goede spoor.

Bij het busstation staat een Chica die waarschijnlijk haar bed kort gezien heeft.  Ik maak een geeuw beweging en ze moet er om lachen. Het wordt na een koel begin snel weer warm. Ik las maar wat wat extra pauzes in want 63 km gaat vandaag niet lukken.

Bij de eerste stop wordt ik aangesproken door een niet onaantrekkelijke dame met rugzak.

Of ik weet waar de Auberge is. 

Ze blijkt Braziliaans is zo beroerd als een hond door maag/darm problemen, ook in León opgelopen. Ze wil ook geen meter meer lopen en heeft al 20 uur in León in het ziekenhuis gebivakeerd.

Zo te horen ben ik nog niet zo slecht weggekomen met mijn probleem. Ik wijs haar de auberge en zij verdwijnt snel die richting op.

De route loopt naast de provinciale weg met weing bijzondere zaken. Deze dag is gewoon de automatische piloot aan en wandelen.

Ik kom uiteindelijk in een dorpje terrecht met 2 auberges. Ik neem de tweede. Deze wordt gerund door de familie. De dochter schrijft mij in. Ik kan zelfs voor 6 Euri een kamertje krijgen, lijkt me wel wat. Of ik ook mee wil eten. Moet er ff niet aan denken. Ik leg mijn maaghandicap uit en zij stelt een bakkie witte rijst voor.

Het ontbijt wil ik wel proberen.

Het blijkt dat ik die dag toch nog 26 km eruit heb kunnen slepen.

Na een warme douche en even wat slapen besluit ik een grote bak thee te nemen.

Manaña mejor zullen we maar zeggen. 

Paco

10 mei - Zuid Amerika

San Martin del Camino-El Ganso

De Auberge-moeder en -vader hebben een stevig ontbijt in elkaar gedraaid. Koffie durf ik nog niet aan maar thee gaat prima.

Kwart over acht sta ik buiten. Het heeft de afgelopen nacht een paar keer flink gehoosd maar het is droog. De kant waar de gele pijlen naar toe wijzen is echter redelijk grijs. De regenkapuchon is er klaar voor. Het blijft echter droog en de zon is er ook weer bij. Ik haal onderweg drie Spaanse dames in die ook in de Auberge overnacht hebben. Of ik een foto van ze wil maken. Met hun cameraatje in mijn hand en de kreet Mancheco staan ze er lachend op. Ik loop een tijdje met ze mee. De bijdehandste blijkt echter Argentijnse te zijn die Buenos Aires voor Madrid heeft ingewisseld. Deze keer geen brilletje trouwens. 

Ze werkt voor Ahold in Madrid. Haar vader en broer zijn vliegers dus genoeg te kleppen om mijn Spaans weer te verbeteren. Ze lopen echter maar een paar dagen en maken niet het hele traject af omdat ze geen lange vakantie kunnen opnemen. Het laatste deel staat voor volgend jaar in de planning.

Een van de de chica's heeft een probleem met de haar voet en wij zijn al beppend behoorlijk van de andere weggelopen. Argentinia blijft op haar maatjes wachten.

Verder kom ik op de route weinig intressante contacten tegen. Duitsers en Italianen voeren nog steeds de boventoon.

Een van de grotere plaatsen waar de route doorheen loopt is Astorga. Het ligt in een vallei tegen de heuvels opgebouwd. Van een afstand doet het niet erg Spaans aan, de binnenstad echter wel. Het is zondag en alle vrouwelijke inwoners lopen te sjouwen met dozen vol met gebak. Het barst er in de binnenstad van winkeltjes met pasteleria. Taartjes, koekjes marsepijn, chocola. Je noemt het maar op. Ze hebben er hier een kunst van gemaakt.

Afijn het heeft geen zin iets lekkers in mijn rugzak te proppen voor in Nederland. Het moet vers zijn. Ik hou het maar op een biertje en een tapa. Het is grappig de Spanjolen op zondag bezig te zien, vooral in de café's. Beetje flaneren, beetje drinken etc. Een theater op zich. Ik loop een paar dorpjes verder en neem nog een stop in Santa Catalins de Semoza en kan zomaar een bocadillo met lomo weg wegwerken. De maag is weer op orde. 

Het volgende dorp, El Ganso heb ik weer een slaapplaats te vinden. Het kleine dorp blijkt toch weer redelijk vol te zitten met I&D. Na de de nodige schoonmaakacties  ga ik de plaatselijke kroeg opzoeken, er zit aardig wat lokaal volk en ondanks hun dialect is er van alles te regelen. Van eten tot drinken. De lenteja's met Chorizo gaan er ook weer zonder problemen in. Later als ik terug ben in de Auberge zitten er nog wat Italianen. Eén heeft al drie dagen problemen met zijn maag en zit aan de witte rijst. Zo komt er toch nog wat intergratie op gang. Over de stoelgang.

Paco 

12 mei - Sportieve hellinkjes

Ponferrada-Vega de Valcarce

Met een mannetje of 50 op de slaapzaal is het weer de nodige tummult rond zes uur als het licht aangaat.

Na alle zaken geregeld te hebben, verdwijn ik snel naar een Spaans café voor een ontbijtje. Lekkere koffie en een croissant.

Na betaald te hebben maar weer eens op zoek naar de schelp of het gele pijltje. Al gauw kom ik ze op het spoor en ja hoor ook andere rugzakken zijn weer aanwezig. Via wat vreemde kronkels lopen we de stad uit.

Eerst gaat het door een soort van buitenwijk annex tuindersgebied. Er staan redelijk wat kersebomen, maar de kersen zijn nog groen.

Ponferrada ligt in een vallei en wij gaan de bergen weer in dus klimmen. Ik kan weer wat volk voorbij lopen en het wordt rustiger met de rugzakken. De heuvels worden ook fraaier en het terrein is een gebied van wijn- en fruitteelt. Op de route is regelmatig wel een plekje te vinden waar je wat kunt eten en drinken.

Bij een oudere baas blijf ik even hangen. Hij heeft zijn garage omgebouwd tot primitieve bar. Eerst maar een sapje. Er komt nog een Madrileen binnenlopen die een biertje neemt. Er valt weer wat te kleppen dus ik neem ook maar een biertje. Maar ja we moeten ook weer verder. Dus de rugzak weer aangeknoopt en verder gaat het. De volgende grotere plaats heet Villafranca de Bierzo. Hier blijven veel mense hangen. Het is ook wel een bijzondere plaats met een redelijk middeleeuws kasteel. Deze plaats ga ik wel eens een andere keer bezoeken.

Het dal wordt steeds smaller en ik loop op een speciale strook langs de provinciale weg waarboven ook nog de snelweg gebouwd is.

Toch kom ik langs leuke kleine dorpjes. Er groeit ook citroenplant langs de weg.

Ik raak nog even aan de praat met een Belgisch stel die vanaf Antwerpen met de fiets naar Compostela onderweg zijn.

Een ijsje is er de afgelopen tijd niet echt van gekomen dus bij een tentje stop ik eerst voor een koffie. Er blijkt een Rotterdamse de tent te runnen. Erg verrassend allemaal weer deze wandeltocht. Het is een leuke vlotte tante die met haar Spaanse ega hier hun centjes proberen te verdienen. Helaas heb ik niet voldoende geld bij me om hun accommodatie uit te proberen en met creditcard lukt niet.

Dus wandel ik verder en vind langs de weg reclame van een Braziliaanse auberge met "internet". Die maar eens proberen Als ik bij de Braziliaan kom hangt er weinig wasgoed buiten. Da's positief. Ik word Braziliaans onthaald bij binnenkomst en er blijken maar drie andere pelgrims aanwezig te zijn, een Koreaan Kim en twee Engelse dames die nog op stap zijn. Na het douchen eet ik samen met Kim de Koreaan het Pelgrims menu en hij spreekt redelijk Engels. 

Korea blijkt een redelijke hoeveelheid katholieke en protestante inwoners te hebben.

De internet plannen die ik had kan ik wel vergeten. Als we uitgegeten zijn kan ik nog net een biertje bestellen. Om tien uur gaat het licht uit.

Paco