Nieuwe schoenen

25 april
Santa Cilia-Artieda
De weervoorspelling is niet zo gunstig dus ik besluit eerst maar eens nieuwe loopgerij te kopen.
Ik kan een lift terug naar Jaca krijgen en regel een paar bergstappers en een paar extra sokken aangezien een setje emmenthaler eigenschappen begint te krijgen.
Franse zweefvliegers die ook in de stad zijn nemen mij weer mee terug naar Santa Cilia. Het ziet er eigenlijk helemaal niet slecht uit en van de verwachte regen is weinig te merken. Het is natuurlijk aantrekkelijk te blijven hangen maar wat was ik nu eigenlijk aan het doen; lopen dus. En ik wil die nieuwe booties wel uitproberen.
Ik krijg van Toya proviand mee en mag alleen weg als ik vanuit Compostela een kaart naar ze stuur.
Ik loop nu op een pad naast de weg waar ik al vaak met auto met of zonder aanhanger of met de mountainbike over gereden ben. Ook hier in Spanje proberen ze je zoveel mogelijk bij de weg vandaan te halen.

Een km of vier verder bij Puente la Reina de Jaca gaat het weer een stukkie door het bos langs Rio Arágon. Hier staan en liggen allerlei bouwsels van grote kiezelstenen die overal te vinden zijn. De pelgrims knutselen blijkbaar ook nog wat af onderweg. Het lijkt wel klein Nepal.

Ik krijg toch met wat water van boven te maken. Gelukkig niet zo lang. Nattigheid van onder komt steeds vaker voor in de vorm van riviertjes zonder brug. Je zoekt het maar uit hoe je erdoor of er overheen komt. Het is ff zoeken maar meestal lukt het wel om de waterpartijen te passeren zonder schoenen uit te doen. 

Het landschap is erg varierend dus de weggetjes ook. Als je weer een bultje opgeklommen bent kun je daarna weer fijn naar beneden. 

Zo rond vijf uur kom ik in Artieda aan waar ik in een Pelgrim Auberge zou moeten kunnen pitten.
Eerst maar een vino tinto als ik in een kamertje met twee stapelbedden een slaapplaats heb toegewezen gekregen. Twee plekken zijn al bezet door een Duitse meneer en een Spaanse Señor. Tevens zwerft er nog een Italiaan rond met zijn vader en moeder van in de 70.
Na enige tijd komt er ook nog een Roemeense roodharige het mannen domein onveilig maken.
Het is een gemeleerd gezelschap. De Spanjaard vindt de paden veel te zwaar en wil langs een weg lopen. De Italianen kunnen nog veel sneller kwekken als de Spanjaarden en ze zijn redelijk veeleisend.
Het blijkt dat de Chica's uit Burgos het al uitgebreid over mij gehad hebben als mijn Spaanse naam Paco boven water komt. We eten met z'n allen en er staat o.a. pasta op het menu. Dat eten de Italianen ff niet want Spaanse pasta. Tja.
Hij heeft verder ook te veel naar Borat gekeken want Roemenië krijgt er ook flink van langs. Land waar men nog met kar en paard naar de supermarkt gaat. Ik merk op dat het in zuid-Italië nu ook zo welvarend is.
Intressant allemaal en aardige discussies. Rond een uur of elf vindt ik het wel mooi en ga maar eens pitten. Dat lukt niet geheel want er blijken nu twee Bob de Bouwers op de slaapkamer te zijn. Als de ene ff pauze neemt tijdens het zagen neemt de ander het gewoon over. En, simultaan zagen kunnen ze ook. Alles went en het is maar tijdelijk.
De nieuwe schoenen doen het trouwens best wel goed.
Paco