De finale

17 mei 2009

Pedrousa-Compostela

Het ontbijt in een van de lokale cafe's begint goed. Voordat ik de tent binnenloop, stopt er een autootje naast me en voor het stil staat stapt er al een lokale Chica uit die langs me heen loopt en ook het cafe in wil. Gezien de temperatuur is ze nou niet erg ruim aangekleed en haar decolleté laat nog net haar navel niet zien. Ineens draait ze zich om loopt terug naar de auto en springt zich zo met haar voorgevel op de motorkap.

Haar BH is duidelijk van solide makelei want de inhoud hangt er na deze snoekduik niet eens uit. De twee andere ook niet ruim geklede dames die zich uit de auto gewurmd hebben, vallen om van het lachen. Het trio komt waarschijnlijk net uit de dikso o.i.d.

In het café zien gelijk wat mannen handel en het trio is ook redelijk bekend, dus langer dan 1 minuut zitten ze niet alleen. De dames hebben hem behoorlijk zitten. Ik ben helaas te kort in Galicia dus heb me het Gallego niet helemaal eigen kunnen maken, maar uit de conversatie van een der dames begrijp ik dat een van de mannen die zich met dit trio bemoeit zijn patata maar eens op de bar moet leggen.

Een van de andere dames probeert de spreekster haar mond te snoeren.

Zo gaat dus het gemiddelde ontbijt in een café in zo maar een dorp in Galicia op zondag morgen.

Ik ga de regen maar eens opzoeken. Het blijkt dat ik maar 16,5 km hoef te gaan.

Er is weinig lol te beleven onderweg met de nattigheid behalve dan dat aan de sporen te zien iedereen de echte diepe waterpartijen probeert te vermijden.

Om twaalf uur loop ik langs het bord dat de stadsgrens van Compostela aangeeft. Het is echter nog 2,5 km naar de Kathedraal.

Uiteraard loop je natuurlijk eerst weer de nieuwbouwwijken van de stad binnen. In het centrum aangekomen krijg ik af en toe een glimp van de torens van de kathedraal.

Het is een grote kathedraal. Zondag dus ondanks de regen veel volk: pelgrims met en zonder fiets en Spanjaarden op weekendtrip.

Er komt weer een buitje naar beneden.

De kerk is van binnen ook erg fraai. Er wordt ook een dienst gehouden. En overal pelgrims en toeristen.

Afijn ik ga maar eens kijken of ik mijn laatste stempeltje kan scoren. Dat is nog ff zoeken maar ineens is er hulp; het Franse stel waarmee ik in Frankrijk gelopen heb en in León tegenkwam loop ik tegen het lijf. Het is toch wel een heel aardig stel. Het kost me even om van Spaans om te schakelen naar mijn steenkolen Frans maar na het uitwisselen van info hoe en wat we gelopen hebben, brengen ze me naar het gebeuren waar je de laatste stempel plus het certificaat van je onderneming ontvangt. Onderwijl is er ook nog een cameraploeg bezig het een en ander te filmen. Nee geen RTV-NH.

Na een kompliment over de trip Amsterdam-Santiago krijg ik ook mijn stempel en oorkonde.

Daarna wil ik wel eens van die rugzak af. Dat lukt bij een hotelletje. Dan een warme douche want de regen heeft de botten van Paco aardig afgekoeld. Een koffie aan de bar en eens vragen naar een busstation om te kijken wat de mogelijkheden zijn om terug te komen. Het blijkt dat er op maandag een bus naar Amsterdam gaat. Niet zo slecht. Kan ik mijn zweefvliegtuig ophalen en bijvoorbeeld naar Sp....... Nee eerst maar eens wat zaken in Nederland regelen.

De tocht is meer dan wat ik er van verwacht had. Het wandelen heeft me gelukkig geen problemen opgeleverd. In Frankrijk en België was de grote uitdaging altijd weer het vinden van een slaapplaats. Een openbaring voor mij waren de Gites en de Chambre D'Hotes. 

Er zijn plaatsen waar ik wat meer tijd wil doorbbrengen; Pergeuex, La Chatre, Burgos, León, Astorga, etc.

In Spanje was het vinden van een slaapplaats totaal geen probleem. Spanje vond ik wel na Pamplona veel drukker dan verwacht. Toch heb ik erg veel aardige mensen ontmoet: Spanjaarden, Fransen, Oostenrijkers, Duitsers, etc.

Het meest fraaie was de natuur, in Nederland weggaan met kale bomen en dan alles steeds groener zien worden. In de bergen herhaalde zich dit proces nog eens een keer door het koudere klimaat op grotere hoogte.

Helaas, de Pelgrimcultuur ligt mij minder. In Spanje zocht ik altijd de kroegen en eettenten op waar geen Pelgrims waren. De lokale cultuur vind ik veel intressanter dan die van de buitenlanders die er rondliepen.

Het culinaire gebeuren daar valt ook niet omheen te komen: erg lekkere dingen gegeten in Frankrijk, België en Spanje.

Voor degene die van getallen houden: 

Ik heb 2630 km gelopen om van de Courbetstraat naar de Kathedraal van Santiago te komen.

Daarbij heb ik 33951 meter moeten klimmen.

Veder moet ik uiteraard iedereen bedanken die de weblogs bijgehouden hebben, Alfred en Jennifer. Door het toch gebrekkige of langzame internet ontbrak het me aan mogelijkheden om altijd een verhaaltje het net op te sturen of überhaupt te reageren op de diverse reacties op het blog. 

Maar iedereen bedankt die mij in de gaten gehouden heeft.

Gr. Paco

[Naar verwachting komt Frans dinsdag weer aan in Amsterdam. Nog wat stukjes tussengevoegd hieronder over 13 - 16 mei, en wat foto's geplaatst, ook van het vertrek uit het eerste logeeradres in Woerden waar we ook Richard met zijn buggy zien. Dit was het dan, ik vond het heel leuk om iedere dag zo'n beetje als eerste op de hoogte te zijn en dit met jullie allemaal te kunnen delen. Iedereen bedankt voor het meelezen en voor de leuke reacties. Frans zal nu pas de tijd hebben om alles eens een keer rustig door te nemen. Wij zien uit naar Frans om de verhalen nog eens uit de eerste hand te mogen horen. AH]

SMS-bericht

Ja ik sta voor het optrekje van Santiago. Paco

Verzonden:

12:48:54

17/05/2009

Stukjes van 13-16 mei

13 mei - Pas op

Vega de Valcarce-Samos

Na een nacht zonder bijgeluiden word ik gewekt door stichtelijke muziek. Blijkbaar de Braziliaanse manier om de schone slaapsters en slapers in hun auberge wakker te krijgen. Toch beter dan een bel of een schijnwerper op je gezicht. 

De twee Engelse dames zijn al weg en ik kan met Kim de Koreaan ontbijten Ik vraag hem of hij Kim Yong Il heet. Hij kan de grap wel waarderen. Hij vertelt wat zijn plan is vandaag: Triecastella. Ik zie wel waar ik eindig. Gelukkig gaat de muziek over in Braziliaanse Jazz wat het sfeertje ook weer opfleurt.

Buiten is het helder en erg koud, mei in Spanje. Het zonnetje komt af en toe over de lagere heuvels schijnen wat behoorlijk scheelt. Als de zon zich helemaal laat zien is de kou ook gelijk weg. De weg naar de pas waar het pad over loopt begint wel aardig te klimmen.

Het is niet erg druk. Ik passeer ongeveer 10 mensen. Met stijgen wordt het uitzicht ook steeds mooier met achter mij het gebied waar ik vandaan gekomen ben. Voor de pas passeer ik de grens van Galicia. Een flinke steen met de nodige info geeft dit aan. Op de pas is het drukker. Er is een klein dorpje met souveniers en spullen voor de notoire Santiagopelgrim. Verder is er ook wat te happen en drinken. Daarna gaat het naar beneneden met lager heuvels. Het zicht is erg helder en ik probeer of ik in het westen en noordwesten iets van de Atlantische Oceaan kan ontdekken. Nog te ver weg dus. Rond de middag word ik weer ingehaald door de Wallonische Belg. Sinds ik met hem en de twee Duitsers gegeten heb, weet ik wie hij is. Het gebruikelijke Franse handje en Ça va. We babbelen wat en dan gaat hij verder omdat zijn tempo hoger ligt. Ik zeg tegen hem tot morgen zelfde tijd, hij moet wel lachen. De dorpjes onderweg zijn [klein? stil? AH].

Onderweg kom ik nog een stel Vlaamse Belgen tegen. Die zijn op de Bourgondische pelgrimstoer want daar zit weinig actie in.

Het landschap wordt glooiender en de route gaat richting een wat grotere stad, Triacastela.

Vanuit het hooggelegen pad is het uitzicht erg fraai over het gebied.

Rond vier kom ik er aan maar ben duidelijk niet de enige. Overal zijn rugzakken op zoek naar een slaapplaats. Ik loop door naar Samos.

Het blijkt een aardige plaats met fraai klooster te zijn langs een riviertje. 

Als ik op de brug over de rivier sta, kijken er nog twee lokalen naar beneden. Er zwemmen diverse forellen in de rivier, van klein tot groot. Hun huidtekening komt in het heldere water erg mooi naar boven. Ik zeg tegen de Spanjolen dat ik er honngerig van wordt.

Ze moeten lachen. Ik vraag ze waar de pelgrimsherberg is. Dat blijkt in het klooster.

Ziet er goed uit dus. Als ik de ingang zoek kom ik langs een ingang waar ook twee meisjes met rugzak staan. Ik loop ook die kant op. Er komt een broeder in pij met stok aan. Of we gelijk maar even de excursie willen doen. Ik wil eerst wel even van de 13 kilo op mijn rug af.

Dat past niet in zijn plaatje. Het klooster dan niet in het mijne, en ik vind een gezellig hostalletje waar ik zonder excursie gelijk aan een biertje en patatas con aliolie kan. Als ik later toch even bij de auberge mijn stempel ga halen komt de lucht van voetsmeersels etc. mij al tegemoed. 

Ik kan gaan slapen wanneer ik wil en opstaan wanneer ik wil. Geen kabaal voor Paco morgen rond half zes.

Paco 

15 mei - Pulpo

Portomarin-Melide

Tijdens het ontbijt in de auberge komt naar voren hoe weinig pelgrims een beetje Spaans spreken. Sommige spreken de chica achter de bar in het Engels aan, maar van de dame achter de bar wordt blijkbaar ook verwacht dat ze Duits spreekt. Afijn ik ga weer op weg en gelijk weer heuvel op. Daar kom ik de eerste Nordik wokstokkers weer tegen die ook de heuvel op ploeteren.

Maar de extreme hellingen zijn voorbij. Het gaat deels over een pad in het bos en dan weer over een pad langs de provinciale weg.

Ik denk dat hier in Galicia net zoveel regen per jaar valt als in Nederland. Het is in ieder geval net zo groen. Er groeit langs de weg erg veel mint. De citroenplant kom ik niet meer tegen.

Het is weer erg druk op de route. Allemaal nieuwe gezichten en wat lui die ook in dezelfde auberge geslapen hebben.

Bij de eerste stop zitten ook twee Nederlanders. Over het algemeen blijf ik tegen iedereen Spaans praten. Het wisselen van Spaans naar Engels en Duits kost erg veel energie.

Als ik weer op pad ben, word ik door de Nederlanders ingehaald. Ze hebben het embleem van de Nederlandse Compostelavereniging op mijn rugzak gezien, maar beginnen toch met Buenas diaz. Ze komen uit het zuiden van het land en zijn in St. Jean Pied de Port begonnen. Na de babbel lopen zij verder want hun tempo is hoger. We naderen echter rond twee uur een grotere plaats en alle pelgrims gaan vrolijk op zoek naar een auberge. Net op de rand van de stad is een aardige tent waar ik een biertje en een pasta neem. Erg warm is het niet en met het lopen erbij kost dat dubbel energie. Als ik weer verder loop, gebeurt hetzelfde. Je komt nagenoeg niemand meer tegen. De meeste pelgrims stoppen rond twee uur. 

Het is wel grijzer geworden maar op een paar kleine druppen na geen echte nattigheid.

Om de 500 meter staat er nu een stenen paaltje met hoeveel km het nog naar Santiago is.

Zo loop ik rond vijf uur Melide binnen. Voor mij lopen toch nog wat mensen zonder rugzak de stad in. Ze verdwijnen echter naar een grote bus. Zo kan het dus ook; een stuk lopen en dan met de bus verder.

In de stad loop ik langs een eettent. Het raam staat open. Of ik Pulpo bij hem kom eten. Melide is de pulpo- of inktvisstad. Hij staat in een pan te roeren en haalt er een flinke inktvis uit, mooi donkerrood. Ik heb het gerecht gisteren al gegeten. Erg lekker maar ik wil wel weer wat nieuws proberen.

Na een stempel in mijn pas zoek ik mijn slaapplekkie. In een winkel met lokale etenswaren hangen ook beenhammen "Billote"

Niet bepaald de slechtste. Het water loopt uit mijn mond.

Een hostal met een best wel fraaie kamer voor weinig. Daarna een wijntje.

De dame achter de bar heeft het druk: toch wel wat publiek en twee kids die er ook achter rondschuifelen. Een van de twee kereltjes komt met de pot van achter en de broek op de knieën de bar binnen schuivelen. Dat kan in Spanje, in Nederland had de dienst warenwet de tent allang gesloten.

Verder spreken ze hier Gallego. Ik haal er best wel het een en ander uit maar het is wel heel ander Spaans. Gelukkig spreken ze ook nog ABS. Algemeen beschaafd Spaans.

Paco

16 mei - Waterig dagje

Melide-Pedrouzo

Had het al horen regenen toen ik wakker werd. Tijdens het ontbijt nog even gepraat met de eigenaar. Gallego, de gebruikstaal in Galicia neigt erg naar Portugees. Verder merk ik op dat het deel van Spanje waar ik gelopen heb veel delen autonoom wilen worden. De Basken, León, Galicia en natuurlijk Catalonia. De eigenaar heeft weinig op met Madrid en de politiek.

Na de rugzak gaat het regenpak aan en hup de nattigheid in.

Het gele-pijlen-spoor heb ik weer snel te pakken. Ik kijk tijdens het lopen naar het zuidwesten of de grijze massa wat lichter wordt, of dat de bewolking breekt. Helaas, het wisselt tussen zachtjes en stevig door regenen. De nieuwe bergschoenen zijn goed. Totaal geen natte voeten terwijl de buitenkant anders doet vermoeden. De binnenkant van de schoenen blijft ook droog terwijl ik door de regen bijna tot op mijn T-shirt nat wordt. Ik kom maar weinig mensen tegen onderweg. Ook weing voetsporen. Rond 12 uur wordt het wel tijd voor een koffie en een Napolitana. Dit is een rechtgebakken croissant met chocola er in. Erg lekker, en ik droog weer wat op. Na een half uurtje ga ik weer verder. Een stel oosterburen die aan komen lopen, hebben het helemaal gehad en zoeken de herberg.

Veel te vroeg voor mij. Bij de eerstvolgende grotere plaats hangt ook al wat volk rond de herberg ook geen leuke plaats trouwens: alleen een ferreteria of ijzerwarenhandel trekt mijn aandacht. Ze hebben er mooie koperen distilatieketeltjes om zelf snaps te maken. Ze passen alleen niet in mijn rugzak. Nog een reden om eens met de auto deze kant op te gaan. Er zijn gelukkig toch wat relatief drogere perioden maar een standaard score qua km wordt het vandaag niet. Rond een uur of drie struikel ik nog bij een restaurantje in een klein dorpje. Ze hebben een goeie rode Rioja en een lekkere Bocadillo. De eigenaar/kok weet mij ook nog wat van de lokale wijn te melden. Hij is zelfs op de hoogte dat er in Nederland ook wat wijn geproduceerd wordt.

Afijn hij gaat met zijn staf eten en ik probeer nog een stukje verder te komen.

In Pedrouzo rond vijf uur vind ik het mooi en stop bij de eerstvolgende herberg.

Nog 18 km te gaan naar Compostela en hopelijk met een zonnetje.

Paco

SMS-bericht

Was een beetje nat dagje vandaag. Zit in Pedrouzo. Morgen nog een km of 18. Paco

Verzonden:
18:21:28
16/5/2009

SMS-bericht

Zit in Melide. Nog 50 km over de weg en 39 km op Yorindes manier. Ze spreken hier Gallego. Had net het Castilliaans onder de knie. Paco

Verzonden:

19:30:58

15/5/2009

Eindelijk goede Wifi

Heb al wat jullie kant op kunnen schieten.

Eindelijk goede Wifi.

Zit momenteel in Portomarin met nog een 90 km te gaan

Probeer nog wat verhaaltjes weg te schieten.

Probleem is echter dat sinds ik in Spanje loop en het ook drukker is komt er van de verhaaltjes niet altijd wat omdat ik 's avonds zit te wijnen met anderen.

Het zwaarste wat ik heb meegemaakt is uit eten met een Waloniër en twee Duitsers uit Ausburg. De Waloniër spreekt geen Duits en een woord Nederlands. De twee Duiters spreken geen Frans. Of ik die sache 2 seitig könnte übersetsen.

De typesnelheid met een stylus op mijn iPAQ is ook niet erg hoog.

Paco

[Verhaaltjes die er zijn, staan hieronder in datumvolgorde. Ik heb ook weer wat foto's binnen. AH]

4 mei - Deutsche Welle

Hontanas-Poblacion de Campos

Het is een beetje grijzig als ik na het ontbijt weer op stap ben. Er staat al weer een behoorlijk windje. De gieren gebruiken de wind die tegen de heuvels aanblaast en dus omhoog moet om zonder te fladderen rond te kijken of er op grond nog een lekker hapje ligt of loopt.

Het eerste deel van de route loopt over pad door een vallei naar een dorpje Castrojeris. Daar zie ik eindelijk het eerste kasteel van de provincia Castillia León deze trip. Na enige tijd verder de vallei doorgelopen te hebben kom ik in een plaatsje waar de eerste Die Hards alweer rond half één hun onderkomen zoeken. Met losgeknoopte veters en moeilijke gezichten schuifelen ze naar hun slaapplekkie. Na een lekkere Bocadillo en een biertje gaan we eens verder kijken. Na het dorp, wat ook in de vallei ligt, gaat het het plateau weer op wat bijna 200 meter hoger ligt. Sportief hellingkje om zo maar te zeggen.

Boven blaast het weer lekker en aan de frisse kant. De jas kan helaas nog niet uit want de stevige wind is behoorlijk fris. 

Hierna begint het terrein toch steeds vlakker te worden. Rond een uur of vier kom ik samen met twee Duiters het dorpje Poblacion de Campos binnen. De Auberge voor pelgrims ziet er wel aardig uit en er is nog voldoende plaats.

Er zijn ontzettend veel Duitsers op de route. In elke auberge is zeker 45 % Duits.

Dus even inschrijven en dan blijkt dat we om half acht gevoederd kunnen worden.

De twee Duiters uit de buurt van Augsburg zijn aardige kerels er komt ook nog een Duitse pelgrims dame meedoen aan de dis maar deze is erg op zichzelf. We worden door een erg gezellige en gastvrije Señora volgepropt met Casteliaanse knoflooksoep. Het bord moet leeg en de schaaal ook. Lekker soepje, maar kunnen de andere pelgrims die niet meegegeten hebben dit ook waarderen. Met de nodige wijn erbij komt het helemaal goed.

Rond pelgrimsbedtijd 10 uur 's avonds schuiven we weer onze kooien in.

Paco

9 mei - Brazil

León-San Martin del Camino

Na lang en goed geslapen te hebben, moeten we het maar weer proberen. Eerst maar een thee en croissant proberen. Zaterdagmorgen acht uur in León ik zie veel jong spul redelijk aangeschoten uit hun ogen kijken. Die komen net uit de kroeg of Dikso. Ontbijten kun je altijd goed in Spanje, ga naar een Café of Cafetaria, altijd prijs.

De thee en croissant blijven mooi in de maag liggen en dan maar proberen de stad uit te komen. En de gele pijlen of de schelp weer te vinden.

Vlak bij het treinstation zit ik weer op het goede spoor.

Bij het busstation staat een Chica die waarschijnlijk haar bed kort gezien heeft.  Ik maak een geeuw beweging en ze moet er om lachen. Het wordt na een koel begin snel weer warm. Ik las maar wat wat extra pauzes in want 63 km gaat vandaag niet lukken.

Bij de eerste stop wordt ik aangesproken door een niet onaantrekkelijke dame met rugzak.

Of ik weet waar de Auberge is. 

Ze blijkt Braziliaans is zo beroerd als een hond door maag/darm problemen, ook in León opgelopen. Ze wil ook geen meter meer lopen en heeft al 20 uur in León in het ziekenhuis gebivakeerd.

Zo te horen ben ik nog niet zo slecht weggekomen met mijn probleem. Ik wijs haar de auberge en zij verdwijnt snel die richting op.

De route loopt naast de provinciale weg met weing bijzondere zaken. Deze dag is gewoon de automatische piloot aan en wandelen.

Ik kom uiteindelijk in een dorpje terrecht met 2 auberges. Ik neem de tweede. Deze wordt gerund door de familie. De dochter schrijft mij in. Ik kan zelfs voor 6 Euri een kamertje krijgen, lijkt me wel wat. Of ik ook mee wil eten. Moet er ff niet aan denken. Ik leg mijn maaghandicap uit en zij stelt een bakkie witte rijst voor.

Het ontbijt wil ik wel proberen.

Het blijkt dat ik die dag toch nog 26 km eruit heb kunnen slepen.

Na een warme douche en even wat slapen besluit ik een grote bak thee te nemen.

Manaña mejor zullen we maar zeggen. 

Paco

10 mei - Zuid Amerika

San Martin del Camino-El Ganso

De Auberge-moeder en -vader hebben een stevig ontbijt in elkaar gedraaid. Koffie durf ik nog niet aan maar thee gaat prima.

Kwart over acht sta ik buiten. Het heeft de afgelopen nacht een paar keer flink gehoosd maar het is droog. De kant waar de gele pijlen naar toe wijzen is echter redelijk grijs. De regenkapuchon is er klaar voor. Het blijft echter droog en de zon is er ook weer bij. Ik haal onderweg drie Spaanse dames in die ook in de Auberge overnacht hebben. Of ik een foto van ze wil maken. Met hun cameraatje in mijn hand en de kreet Mancheco staan ze er lachend op. Ik loop een tijdje met ze mee. De bijdehandste blijkt echter Argentijnse te zijn die Buenos Aires voor Madrid heeft ingewisseld. Deze keer geen brilletje trouwens. 

Ze werkt voor Ahold in Madrid. Haar vader en broer zijn vliegers dus genoeg te kleppen om mijn Spaans weer te verbeteren. Ze lopen echter maar een paar dagen en maken niet het hele traject af omdat ze geen lange vakantie kunnen opnemen. Het laatste deel staat voor volgend jaar in de planning.

Een van de de chica's heeft een probleem met de haar voet en wij zijn al beppend behoorlijk van de andere weggelopen. Argentinia blijft op haar maatjes wachten.

Verder kom ik op de route weinig intressante contacten tegen. Duitsers en Italianen voeren nog steeds de boventoon.

Een van de grotere plaatsen waar de route doorheen loopt is Astorga. Het ligt in een vallei tegen de heuvels opgebouwd. Van een afstand doet het niet erg Spaans aan, de binnenstad echter wel. Het is zondag en alle vrouwelijke inwoners lopen te sjouwen met dozen vol met gebak. Het barst er in de binnenstad van winkeltjes met pasteleria. Taartjes, koekjes marsepijn, chocola. Je noemt het maar op. Ze hebben er hier een kunst van gemaakt.

Afijn het heeft geen zin iets lekkers in mijn rugzak te proppen voor in Nederland. Het moet vers zijn. Ik hou het maar op een biertje en een tapa. Het is grappig de Spanjolen op zondag bezig te zien, vooral in de café's. Beetje flaneren, beetje drinken etc. Een theater op zich. Ik loop een paar dorpjes verder en neem nog een stop in Santa Catalins de Semoza en kan zomaar een bocadillo met lomo weg wegwerken. De maag is weer op orde. 

Het volgende dorp, El Ganso heb ik weer een slaapplaats te vinden. Het kleine dorp blijkt toch weer redelijk vol te zitten met I&D. Na de de nodige schoonmaakacties  ga ik de plaatselijke kroeg opzoeken, er zit aardig wat lokaal volk en ondanks hun dialect is er van alles te regelen. Van eten tot drinken. De lenteja's met Chorizo gaan er ook weer zonder problemen in. Later als ik terug ben in de Auberge zitten er nog wat Italianen. Eén heeft al drie dagen problemen met zijn maag en zit aan de witte rijst. Zo komt er toch nog wat intergratie op gang. Over de stoelgang.

Paco 

12 mei - Sportieve hellinkjes

Ponferrada-Vega de Valcarce

Met een mannetje of 50 op de slaapzaal is het weer de nodige tummult rond zes uur als het licht aangaat.

Na alle zaken geregeld te hebben, verdwijn ik snel naar een Spaans café voor een ontbijtje. Lekkere koffie en een croissant.

Na betaald te hebben maar weer eens op zoek naar de schelp of het gele pijltje. Al gauw kom ik ze op het spoor en ja hoor ook andere rugzakken zijn weer aanwezig. Via wat vreemde kronkels lopen we de stad uit.

Eerst gaat het door een soort van buitenwijk annex tuindersgebied. Er staan redelijk wat kersebomen, maar de kersen zijn nog groen.

Ponferrada ligt in een vallei en wij gaan de bergen weer in dus klimmen. Ik kan weer wat volk voorbij lopen en het wordt rustiger met de rugzakken. De heuvels worden ook fraaier en het terrein is een gebied van wijn- en fruitteelt. Op de route is regelmatig wel een plekje te vinden waar je wat kunt eten en drinken.

Bij een oudere baas blijf ik even hangen. Hij heeft zijn garage omgebouwd tot primitieve bar. Eerst maar een sapje. Er komt nog een Madrileen binnenlopen die een biertje neemt. Er valt weer wat te kleppen dus ik neem ook maar een biertje. Maar ja we moeten ook weer verder. Dus de rugzak weer aangeknoopt en verder gaat het. De volgende grotere plaats heet Villafranca de Bierzo. Hier blijven veel mense hangen. Het is ook wel een bijzondere plaats met een redelijk middeleeuws kasteel. Deze plaats ga ik wel eens een andere keer bezoeken.

Het dal wordt steeds smaller en ik loop op een speciale strook langs de provinciale weg waarboven ook nog de snelweg gebouwd is.

Toch kom ik langs leuke kleine dorpjes. Er groeit ook citroenplant langs de weg.

Ik raak nog even aan de praat met een Belgisch stel die vanaf Antwerpen met de fiets naar Compostela onderweg zijn.

Een ijsje is er de afgelopen tijd niet echt van gekomen dus bij een tentje stop ik eerst voor een koffie. Er blijkt een Rotterdamse de tent te runnen. Erg verrassend allemaal weer deze wandeltocht. Het is een leuke vlotte tante die met haar Spaanse ega hier hun centjes proberen te verdienen. Helaas heb ik niet voldoende geld bij me om hun accommodatie uit te proberen en met creditcard lukt niet.

Dus wandel ik verder en vind langs de weg reclame van een Braziliaanse auberge met "internet". Die maar eens proberen Als ik bij de Braziliaan kom hangt er weinig wasgoed buiten. Da's positief. Ik word Braziliaans onthaald bij binnenkomst en er blijken maar drie andere pelgrims aanwezig te zijn, een Koreaan Kim en twee Engelse dames die nog op stap zijn. Na het douchen eet ik samen met Kim de Koreaan het Pelgrims menu en hij spreekt redelijk Engels. 

Korea blijkt een redelijke hoeveelheid katholieke en protestante inwoners te hebben.

De internet plannen die ik had kan ik wel vergeten. Als we uitgegeten zijn kan ik nog net een biertje bestellen. Om tien uur gaat het licht uit.

Paco

SMS-bericht

Ben vandaag geland in Samos. Had alleen een pas over het hoofd gezien. 1000 meter klimwerk erbij. Maar wel met mijn oude zapatos. Paco

Verzonden:

20:06:34

13/05/2009

Mailtje van Josien

Lieve vrienden,
Gisteren belde Frans met Rosanne om haar te vertellen dat hij haar steentje op een grote berg op de Cruz del Ferro had gelegd.
Het gaat hem erg goed en hij heeft nog zo'n 200 km te gaan en hoopt dit weekend zijn bestemming te bereiken. Het is vrij druk op de route en hij overnachtte in een Auberge met nog zo'n 70 pelgrims... Hij heeft lang niet altijd toegang tot internet, vandaar dat ik jullie dit berichtje stuur.
Een dikke kus voor allemaal.
Liefs van Josien.

SMS-bericht

Er hangen wat stringetjes te drogen, de vermoedelijke inhoud is net binnen maar zonder bril. Zit in Vega de Valcarce. Paco

SMS-bericht

Gisteravond druk sociaal gezien. Vergeten Ponferrada te melden. Begint erg druk te worden op de route. Paco

[Dus... ;-) Kop boven het kaartje wordt vanavond bijgewerkt: nog 161 km. AH]

Geen bericht ontvangen

Mijn mobiel bleef stil vandaag en ook geen mailtje ontvangen helaas. Dus gokje: in de buurt van Ponferrada...? AH

SMS-bericht

Zit in El Ganso, dit ligt west van Astorga, een bijzondere stad trouwens. En de maag is weer op orde. Paco

Verzonden:

17:37:26

SMS-bericht

Na een dagje pauze in León zit ik nu in San Martin del Camino. Heb nog wat lucht in de darmen maar dat loop ik er morgen wel uit. Paco

Verzonden:

19:52:27

09/05/2009

Smerig biertje

Had gistermiddag toch wat andere plannen na het drinken van 2 San Miguelletjes op het terras.

Tijdens het douchen begon ik me niet lekker en koud en rillerig te voelen en heb daarna mijn darmen leeggeblazen. Kon niet anders doen dan in me mandje gaan leggen. Na nog een paar keer vermoedelijk de laatste bacterieresten het porselijn van het toilet te hebben laten zien, ging het langzaam wat beter.

Nu vanochtend heb ik weinig last meer maar wel een avondje León naar de knoppen.

Uiteraard weing foto's van dit geheel.

Paco

[Wel nieuwe foto's erbij van de omgeving, en een stukje van 6 mei aldaar. AH]

SMS-bericht

28 graden op een teras in Leon en naar mooie kunstwerken kijken. Paco

Verzonden:

17:08:52

07/05/2009

SMS-bericht

Zit in El Burgo Ranero. Vlak bij Leon. Erg lekker terrasjesweer vandaag. Paco

Verzonden:

20:00:26

06/05/2009

[Nagekomen bericht op 8-5 AH]

6 mei - Waar blijven de bobbels

Terradillos de Templarios - El Burgo Ranero

Het is aardig wat warmer dan gisterochtend. Toen leek het nog zo rond het vriespunt.

Maar nog steeds strakblauwe hemel, en de zon doet de rest. Een aantal ledematen begint al aardig donkerbruin te worden.

Onderweg kom ik na een uurtje of twee al pelgrims tegen met wat zweetdruppeltjes op het voorhoofd. Rond een uur of elf koffiebreak en daarna weer op pad. Twee mannen die er een hoger tempo dan ik op na houden en mij altijd rond een uur of één inhalen, hebben nu ook de versnelling een tandje lager. Er komt ook wat wind opzetten en dat maakt het lopen wat aangenamer. De wegen blijven recht zonder veel hoogteverschil. Richting León, de laatste grote stad voor Compostela waar de camino naar toe gaat, is noord west. Eigenlijk loopt de camino hier van Burgos naar León met een grote flauwe boog eerst naar het zuiden en dan weer noordelijk.

Wel komt het cantabrisch gebergte steeds dichterbij en in het westen zijn nu ook bergen te zien. 

In een weiland loopt een ooievaar rond op zoek naar kikkers o.i.d. Ik kan hem mooi op de plaat zetten. Rond twee uur onstaan mooie convergentielijnen met stapelwolken boven de bergen. Dit laatste voor de zweefvliegers die meekijken. Volgens mij ga je fluitend zonder te draaien van Burgos naar León en terug.

Tijdens de lunchpauze komt als ik met een Madrileen zit te praten de andere Nederlander ook het restaurantje binnen stappen. Ik had hem al een paar dagen niet gezien. Hij wil nog een dorp verder omdat er daarna een stuk van 13 km komt wat weer een latertje betekend. Geen slecht plan. Ik praat nog wat verder met de Madrileen, die maag- of darmproblemen heeft. Er komt ook nog een Amerikaan bijzitten die uit Californië komt. De twee kennen elkaar en ook de vrouw van de Amerikaan is niet helemaal lekker. Vermoedelijk hebben ze alledrie een verkeerd konijntje gegeten. Het gaat ook snel weer over politiek, Basken, Catalanen, etc. Spanje is nog een erg verdeeld land. 

Het wordt weer tijd dat ik de laatste 6 km voor vandaag ga wandelen.

Rond kwart voor vier heb ik mijn slaapplekkie voor vandaag weer geregeld met nieuwe gezichten.

Vanavond ga ik maar eens zelf kokkerellen. Alle dagen pelgrimmenu's is ook niet alles.

Paco

SMS-bericht

Locatie Terradillos de los Templarios. Geen Wifi wel Inet max 20 min. Veel mensen in de zaak en moest eerst e-banken. Dus geduld. Paco

Verzonden:
19:17:31
05/05/2009

SMS-bericht

Zit in Poblacion de Campos. West van Fromista. Ook hier problemen met internet, kan me mail niet lezen, kan ook niet op de site van ABN komen etc. Paco

Verzonden:
17:58:08
04/05/2009

SMS-bericht

Zit in Hontanas. Morgen krijg ik vermoedelijk de verhaaltjes weer weg. Paco

Verzonden:

18:15:07

03/05/2009

SMS-bericht

Het liep zo lekker, heb er maar Burgos van gemaakt. Paco

Verzonden:

19:46:42

02/05/2009

SMS-bericht

Aangekomen in Belorado. Nog 50 km naar Burgos. Kijken of ik nog wat weg krijgemail. Een verhaaltje kreeg ik niet weg. Pacito

Verzonden:

18:45:04

01/05/2009

Kippenhok

30 april 2009

Viana-Najera

Rond zes uur worden de meeste Pelgrims onrustig in de Refugio's of Albuerges. Douchen, pielen poetsen, slaapzakken terug in hoezen gestopt, rugzakken weer gevuld met de schone of vuile kledingstukken. De pelgrim die dit patroon gewend is probeert een maatje te vinden om een leuke discussie op te zetten.

Om zeven uur vindt ik het wel mooi en stort mij ook maar in de strijd om te wassen en te plassen. Mijn Duitse loopmaatje ligt nog voor Pampus en ik vraag de druktemakers een beetje rekening met hem te houden.

Na een Spaans ontbijtje gaan we lopen met als eerste stad Logroño. Best een flinke stad waar rond negen uur als ik daar aankom ook de boel net op gang komt. Na een recreatiegebiedje met een stuwmeertje gaat het verder naar het westen door de Rioja-streek. Veel wijnvelden dus, en leuke slingerende weggetjes. De processie van pelgrims is ook goed op gang. Je hoeft eigelijk alleen maar achter iemand met een rugzak aan te lopen en je komt in Compostela. Rond 12 uur loop ik een stukje met een Duitse pelgrim die in het eerstvolgende dorp zijn maatje opwacht. Ik besluit verder te lopen omdat het er in het westen niet zo florissant uitziet.

Rond vier uur kom ik bij Najera uit en begint het nog ff leuk te regenen.

Maar zonder mijn schoenen uit te hoeven wringen kom ik in de locale Albergue uit.

Het is nog niet erg druk maar wel volk van diverse pluimage. Canadezen, Koreanen, Italianen etc.

Als ik een biertje ga drinken in een plaatselijke bar wordt rond half zes het manvolk overgenomen door moeders die hun kids van school hebben gehaald. Spanjaarden eten laat en dus is het een koffie of een sapje. Het regent buiten dus ook de kids zijn binnen. Tijdens het schrijven van dit stukje vraag ik me af wat de voorkeur heeft: snurkers op een slaapzaal of deze tot kippenhok omgetransformeerde bar. In beide zaken ben ik zomaar ervaringsdeskundige geworden.

Na wat doen van boodschappen, morgen is het een feestdag, de 1ste mei, wordt het tijd om te gaan eten.

Als je goed Chinees wilt eten moet je naar een tent waar ook Chinezen eten. In Spanje is dat niet anders. Als ik aan de Rioja-bardame vraag of de wijn uit La Mancha komt en haar dan Tulipan de Rioja noem gaat alles gewoon vanzelf. De entrecote is punto. Als dessert een Chopito de Hierba.

En voor jullie tijd voor het woordenboek.

Paco

Een spanjaard met de naam David

27 april 2009

Sangüesa-Tiebas

Met een zonnetje in de rug verlaat ik Sangüesa en de route gaat de heuvels in. Je kunt bijna niet meer verkeerd lopen. Overal staan borden en paaltjes met aanduidingen van de Camino. Daarbij nog de rood witte streepjes, gele pijlen en divers geknutsel van vermoedelijk Pelgrims met torentjes van stenen.

Door het heldere weer is het zicht erg goed doch er is regen voorspeld en zo ziet het er ook uit.

Het gaat lekker omhoog omdat een heuvelrug gepasseerd moet worden. Hierdoor krijg ik een mooi zicht op de plaats Sos del Rey Cathólico. Uit de historie een belangrijke plaats gebouwd op een heuvel om strategische redenen. Je ziet de vijand lekker makkelijk aankomen en kunt teer en lood vast opwarmen in de magnetron.

Op het land waar ik doorheen loop staat veel triego (graan). Na enige tijd wordt het toch nog een beetje boetseren. Het water door de regen van de afgelopen dagen is niet één-twee-drie weg. Maar dat wordt door de plaatjes die je ziet goedgemaakt. Paarden met veulens etc.

Het pad wordt steeds leuker en hoewel de nodige natte plekken, krijg ik en mooi zicht over de vallei van Aragon die met wat bubbels doorloopt naar Pamplona.

Ik kom bij Monreal uit. Dit is een dorpje genoemd naar een berg die zuid-oost van Pamplona ligt. Beetje vroeg om al te stoppen dus ga ik door naar Tiebas. Wie er van gehoord heeft mag zijn vinger opsteken Maar er moet slaapgelegenheid zijn. Dus over het pad langs Monreal loop ik verder.

Vlak bij Tiebas, ook dit dorp ligt weer op een pukkel, rijdt ook een mountainbiker met bepakking onder de modder het dorp binnen. Hij is door het gaatje. Hij rijdt net zo snel omhoog als ik omhoog loop. Met fietsers had ik geen rekening gehouden.

We vinden de refugio en we hebben het rijk alleen. Zijn naam is David en komt uit Lleida. De naam David heb ik nog nooit gehoord in Spanje. We kenne wel met elkaar door de bocht en besluiten om samen te gaan eten. Ik kan nog verder schrijven maar hij gaat me als ik weer in Spanje ben Zaragosa nog eens fijntjes uit de doeken doen. Gezien mijn ervaring met slapen in wat grotere groepen vraag ik hem of hij snurkt. Een beetje zegt David. Ik heb weinig last van David en hij van mij.

Paco

[Ook op 20 april een nagekomen verslag geplaatst. AH]

SMS-bericht

Zit net voor Logroño. Paco

Verzonden:

21:36:15

29/04/2009

SMS-bericht

Zit in Estella. Inmiddels erg druk op de route. Paco

Verzonden:

19:20:25

28/04/2009

SMS-bericht

Zit in Tiebas, zuid van Pamplona. Varkens zaak bekend had net zin in chorizo. Paco

Verzonden:

19:01:10

27/04/2009

[Ik had Frans ge-SMS-t over varkensgriep. AH]

SMS-bericht

Zit in Sangüesa. Wifi doet het ook. Als ik gegeten heb zal ik weer eens iets in elkaar fietsen. 

Paco

Verzonden:

18:56:12

26/04/2009

[Op 19 april nog een nagekomen stukje toegevoegd. AH]

Nieuwe schoenen

25 april
Santa Cilia-Artieda
De weervoorspelling is niet zo gunstig dus ik besluit eerst maar eens nieuwe loopgerij te kopen.
Ik kan een lift terug naar Jaca krijgen en regel een paar bergstappers en een paar extra sokken aangezien een setje emmenthaler eigenschappen begint te krijgen.
Franse zweefvliegers die ook in de stad zijn nemen mij weer mee terug naar Santa Cilia. Het ziet er eigenlijk helemaal niet slecht uit en van de verwachte regen is weinig te merken. Het is natuurlijk aantrekkelijk te blijven hangen maar wat was ik nu eigenlijk aan het doen; lopen dus. En ik wil die nieuwe booties wel uitproberen.
Ik krijg van Toya proviand mee en mag alleen weg als ik vanuit Compostela een kaart naar ze stuur.
Ik loop nu op een pad naast de weg waar ik al vaak met auto met of zonder aanhanger of met de mountainbike over gereden ben. Ook hier in Spanje proberen ze je zoveel mogelijk bij de weg vandaan te halen.

Een km of vier verder bij Puente la Reina de Jaca gaat het weer een stukkie door het bos langs Rio Arágon. Hier staan en liggen allerlei bouwsels van grote kiezelstenen die overal te vinden zijn. De pelgrims knutselen blijkbaar ook nog wat af onderweg. Het lijkt wel klein Nepal.

Ik krijg toch met wat water van boven te maken. Gelukkig niet zo lang. Nattigheid van onder komt steeds vaker voor in de vorm van riviertjes zonder brug. Je zoekt het maar uit hoe je erdoor of er overheen komt. Het is ff zoeken maar meestal lukt het wel om de waterpartijen te passeren zonder schoenen uit te doen. 

Het landschap is erg varierend dus de weggetjes ook. Als je weer een bultje opgeklommen bent kun je daarna weer fijn naar beneden. 

Zo rond vijf uur kom ik in Artieda aan waar ik in een Pelgrim Auberge zou moeten kunnen pitten.
Eerst maar een vino tinto als ik in een kamertje met twee stapelbedden een slaapplaats heb toegewezen gekregen. Twee plekken zijn al bezet door een Duitse meneer en een Spaanse Señor. Tevens zwerft er nog een Italiaan rond met zijn vader en moeder van in de 70.
Na enige tijd komt er ook nog een Roemeense roodharige het mannen domein onveilig maken.
Het is een gemeleerd gezelschap. De Spanjaard vindt de paden veel te zwaar en wil langs een weg lopen. De Italianen kunnen nog veel sneller kwekken als de Spanjaarden en ze zijn redelijk veeleisend.
Het blijkt dat de Chica's uit Burgos het al uitgebreid over mij gehad hebben als mijn Spaanse naam Paco boven water komt. We eten met z'n allen en er staat o.a. pasta op het menu. Dat eten de Italianen ff niet want Spaanse pasta. Tja.
Hij heeft verder ook te veel naar Borat gekeken want Roemenië krijgt er ook flink van langs. Land waar men nog met kar en paard naar de supermarkt gaat. Ik merk op dat het in zuid-Italië nu ook zo welvarend is.
Intressant allemaal en aardige discussies. Rond een uur of elf vindt ik het wel mooi en ga maar eens pitten. Dat lukt niet geheel want er blijken nu twee Bob de Bouwers op de slaapkamer te zijn. Als de ene ff pauze neemt tijdens het zagen neemt de ander het gewoon over. En, simultaan zagen kunnen ze ook. Alles went en het is maar tijdelijk.
De nieuwe schoenen doen het trouwens best wel goed.
Paco

Spanje - thuis

23 april - Een lekkere kluif

Candanchú-Jaca

Van de bovenverdieping waar ik slaap staat het raampje open en als ik wakker wordt kijk ik tegen een strakblauwe lucht aan en besneeuwde bergtoppen. 

Het lukt weer niet op tijd weg te komen. De eigenaar die het ontbijt regelt is een vroege vogel en zit al op zijn praatstoel. Hij is een bergspecialist en weet alles over de regio. Welk skigebied onder welke gemeente hoort, erosie van de bergen, noem het maar op. Half tien vind ik het wel mooi en ga op stap. Wat ik gisteren omhoog gestapt heb moet er in principe weer af. Twee keer stap ik door de sneeuw. Maar de temperatuur is goed en al snel loop ik in T-shirt en broek met gedemonteerde afritspijpen.

Het bergpad is erg gevariëerd over kale struiken en dan weer door een stukje begroeing.

Onder weg kom ik een skelet van een schaap tegen. Daar hebben de gieren een lekkere kluif aan gehad. 

Hoe lager ik kom des te meer wint de begroeiing het en wordt het meer bos met veel naaldbomen. Deze ruiken erg lekker. Estacion de Canfranc bereik ik al redelijk snel. Dit was vroeger een verbindingsstation van de weinige treinverbindingen die Spanje had met Frankrijk. Het station is qua architectuur erg bijzonder en wordt gerestaureerd. Het is nu een eindstation van een boemeltje wat twee keer per dag via Huesca naar Zaragossa gaat. Maar goed ik kan er wat zaken voor de lunch kopen en rond een uur een uur zit ik aan een waterval wat te nassen.

Daarna gaat het verder met voor Paco zeer aangename temperaturen. De omgeving is mij erg bekend omdat ik er al diverse keren met de auto gereden heb. Maar lopend is toch anders.

Om een uur of drie is het wel tijd voor een biertje. Voordeel in Spanje: je vind altijd wel iets waar je kunt eten en/of drinken.

Bij een zeer intressante brug over een brede maar niet al te diepe rivier, waar de Pelgrims dus overheen moeten, zie ik drie dames-pelgrims worstelen. De grap is dat er wel pilaren zijn maar de verbindingstukken ontbreken. 

Het is voor mij ook een hele truc droog over te komen. Lopen kan niet om dat de pilaren te klein zijn en te ver uit elkaar staan. Door de rugzak ligt het zwaartepunt ook nog lekker achterlijk.

Het contact maken met de chica's gaat makkelijk. De drie dames komen uit Burgos. En we lopen de laatste km-tjes gezellie met zijn vieren op naar Jaca, waar we eindigen in de Pelgrimsherberg van de stad.

Er is ook een feest gaande van de provincie Aragon. Dus snel inschrijven, douchen, omkleden wat zaakjes wassen en op naar de Tapa's en Vino.

Paco

24 april - Bekend terrein

Jaca-Santa Cilia de Jaca

Op de slaapzaal is behalve de Burgosche Chica's ook een meneer van Duitse afkomst neergestreken. Helaas een Bob de Bouwer. Het licht is nog niet uit of er gaat weer een bos onder het mes.

De dames durven in de morgen nog te vragen hoe ik geslapen heb. Ik zeg ze gedag want zij willen een rugzak kopen en ik ga aan de wandel. Misschien kom ik ze onderweg nog tegen het is best wel een leuk stel en één heeft een, juist ja.

Eerst naar het cafe voor een ontbijtje en een koffie. Lekker land toch: altijd is er wel iets open als je wilt eten of drinken.

Daarna ga ik netjes de route volgen naar Santa Cilia waar ik vermoedelijk deze dag ga crachen. Weinig kans dat ik bij Casa Angel of het vliegveld waar ik altijd vlieg weg kom.

Het pad van de camino loopt tegen de heuvels en hoger dan de weg. Hierdoor een mooi uitzicht over de hele vallei. Rond elf uur komt het dorp in zicht en zie ik het veld liggen. Als ik het dorp inloop wordt er net een zweefkist omhooggesleept.

Toya en Angel, die het hostel runnen, zijn verrast als ze me met rugzak zien. Ik krijg gelijk een slaapplaats. Er zit nog een andere pelgrim binnen aan een biertje en een bocadillo met tortilla en jamon. Uitstekend plan dus Toya brouwt dat ook voor mij in elkaar. Even later komt er nog een Pelgrim binnen, een lange Spaanse vent. Dus zitten we weer van alles aan loopervaringen uit te wisselen. De lange werkt bij de politie van Zaragossa, aardige vent met optimistische kijk op het leven. Hij kan alleen dit weekend maar lopen.

Ik loop naar het vliegveld en ook daar zijn ze verrast me te zien, maar niet minder hartelijk. Het is weer eten en drinken en praten geblazen. 's Middags help ik nog even op het veld mee om de zweefkisten de lucht in te krijgen. Er is ook nog wel een kist voor mij vrij maar ik heb helaas al een biertje op. Het is wel erg lekker weer en goed zweefvliegweer. Er lopen nog wat Engelse en Franse zweefvliegers rond. Krijg wel de info dat het weer morgen niet al te best is.

Rond een uur of zes ga ik mij maar eens douchen en omkleden. Kan ik nog wat aan de foto's en de verhaaltjes doen. Om negen uur Aragonees eten..

Paco

SMS-bericht

Heb me met moeite los kunnen trekken van St Cilia. Heb nieuwe schoenen. Weer viel erg mee, zit in Artieda. Paco

Verzonden:

17:36:44

25/04/2009

[NB: Ook op 18 april is nu aldaar een dagverslag toegevoegd. AH]

SMS-bericht

Weinig km vandaag. Zit in Santa Cilia de Jaca en ben langs vrienden op het vliegveld gegaan. Zit nog net niet in een zweefkist. Paco

Verzonden:

14:52:08

24/04/2009

De laatste grens

21 april - De belasting
Oloron-Bedous

Om half acht gaat de wekker en kijken we eerst maar eens naar buiten. Nat dus maar niet de plensbuien waarvan ik vannacht een paar keer wakker geworden ben. Nadat alles weer ingepakt is eerst maar eens ontbijten. Klaus gaat ook mee. Een bar naast de bakker wil ons best van ontbijt voorzien. Hij doet de koffie en wij halen onze zaakjes bij de bakker.
Na dit intermezzo gaan we op stap in de motregen. Dicht bij de bergen maar er is niks van te zien. Van Oloron naar Spanje is voor mij bekend terrein. Diverse malen heb ik het stuk met auto en aanhanger gereden. Klaus raak ik ergens kwijt. Maar een km of 10 zuid van Oloron heb ik er ineens een vriend bij. Een viervoeter, zwart en geen idee wat voor ras. De hond blijft met mij meelopen, geen idee wat hij in mij ziet. Hij heeft wel een halsband. Het beest loopt voor mij uit en als ik blijf staan komt hij terug. Een dorpje, twee dorpjes, moet jij niet eens terug? Bij een kruising en café vindt ik het wel mooi en duik even de kroeg in om wat op te drogen en een koffie. Binnen is een bandje aan het oefenen. Braziliaanse Jazz, Franse tekst, twee dames en twee heren. Een dame speelt behoorlijk goed viool. Ze heeft trouwens ook een brilletje. Na een paar keer oefenen van het Brasil stuk gaat het over op Balkan muziek met Arabische invloeden. Het dagje begon zo saai en grijs. Je zou er bijna warm van worden.

Maar ja we moeten toch weer verder. Dus de grijze natigheid maar weer in. De viervoeter is terug naar huis of heeft een andere baas gevonden. De parallelweg van de N-134 houdt op te bestaan en dus worden het tracks langs de rivier die er ook nog loopt. De ene keer rechts en de andere keer links. De boel is behoorlijk nat door de huidige regen en die van de afgelopen dagen. Het is vaak zoeken je voet op en niet doorweekte plaats te zetten. Jammer want voor de rest is het een leuk en gevariëerd pad. Het lijkt de belasting wel; leuker kunnen we het niet maken, natter wel. Onder een overhangend stuk rots is het droog en ik klim wat omhoog om daar eens even wat te nuttigen. Na enige tijd komen er een vrouw en man langs die ik nog niet gezien heb. Zij groeten en gaan verder. Na een kwartier komt Klaus voorbij, blik op het pad gericht en ziet mij hemaal niet. Als ik hem roep schrikt hij van me. We babbelen wat en hij gaat weer verder. Na enige tijd ga ik ook de regen maar weer eens opzoeken.
Het stelletje heb ik snel weer ingehaald en Klaus zie ik rond vijf uur bij het plaatsje Bedous lopen. Volgens mij kan ik daar wel overnachten want ik ben klaar met de regen en de boel moet ook nog droog. We belanden uiteindelijk in een Pelgrims Gite waar ook al een Oostenrijker blijkt rond te hangen.
Leopold uit Innsbrück.
Na de schoenen en andere zaken schoongemaakt te hebben en bij dd verwarming gezet gaan we maar eens wat inkopen doen om te kunnen eten. Dat lukt ook heel aardig en we krijgen ok nog de open haard met houtskool aan de praat. Toch weer een apart dagje.

Paco

22 april - De laatste grens
Bedous-Candanchú

Na de Frühstukwedstrijd Duitsland-Oostenrijk-Nederland gaat ieder weer op pad. Het is droog, ik bedoel het regent niet meer. Oostenrijk will naar Borce toe, Duitsland weet het nog niet en ik wil toch wel kijken of ik Somport, de Frans-Spaanse grens, kan halen. Het dal wordt echter steeds nauwer. In eerste instantie kan er nog wel via een pad gelopen worden maar het worden ook stukken langs de N-route die gelukkig niet zo druk is. Rond twaalf uur kan ik wat eten in het zonnetje dat erbij gekomen is in een Frans bergdorpje. Na de hap ziet het er qua afstand niet al te slecht uit. Ik verslik me echter door een foute weg te kiezen en door de matige aanwijzingen van de wandelroute. De Camino looptt hier samen met de GR 653 en de GR 10 of 11. De laatste hebben allebei een rood/witte markering.
Dit brengt me op een fraai en steil pad dat mij op een gegeven moment in een nauw zijdal brengt. Helaas weg van de route. Terug dus en langs de N-weg verder.



Rond half vijf wordt het klimmen steiler en op een klein stukje na blijf ik langs de autoweg lopen tot de afslag van het verkeer dat de tunnel neemt en het verkeer wat over de pas gaat. Er wordt nog geskied en er komt alleen verkeer naar beneden en dat is niet veel. Na de eerste bochten is de sneeuw al te zien. Door het mooie weer zijn de uitzichten erg fraai. Rond zees uur passeer ik de pas en dus de grens. Spanje.


Ik zie de bergrugen waar ik regelmatig met mijn zweefkist boven gehangen heb. Op de top kom ik nog drie mannen en een vrouw tegen. Ook al Oostenijkers uit Vorarlberg. Wilden blijbaar eens wat anders. Ik zoek een slaapgelegenheid voor Pelgrims op in Candanchú, een skioord 1 km van de grens. Een leuk chaletje en ik kan weer lekker Spaans koeterwalen.
Dat denk ik tenminste want tijdens het eten met twee telemark ski-instructeurs en een inwoner van Zaragossa blijk ik af een toe Franse woorden te gebruiken.
Zo beïnvloed ben je dus na ruim en maand in Franstalig gebied rondgedobberd te hebben.
Paco

SMS-bericht

Sta in Jaca met een rode wijn, tapas, rete mooi weer en heb de laatste uren met 3 chicas uit Burgos opgelopen. Ben weer helemaal thuis. Paco

Verzonden:

19:57:15

23/04/2009

SMS-bericht

Ben net over mijn hoogtepunt heen en kan weer Spanisch kwatschen. Paco

Verzonden:

18:14:58

22/04/2009

En ik snurk in Candanchu. Paco

Verzonden:

18:46:23

22/04/2009

SMS-bericht

Hang nu rond in Bedous. Beetje nat dagje. Paco

Verzonden:

18:06:00

21/04/2009

SMS-bericht

Zit in Oloron. Inmiddels Spaanse Flamenco op de achtergrond. Paco

Verzonden:

19:30:16

20/04/2009

[Nagekomen dagverslag gepaatst op 30 april. AH]

20 april - Heuveltjes

Pau-Oloron

De Marie of Hotel de Ville is niet in staat om mij een tampon te verstrekken. Dus proberen we maar het Bureaux de Toerisme. Die helpen me wel en daarna de stad uit richting Oloron maar eerst naar de Boulangier. De dame achter de vitrine heeft een lekkere versgebakken pain du campagne voor me en een chocolade croisant. De dag kan niet meer stuk. Dat loopt dus vandaag heel anders. Zuid van de stad moet de route weer beginnen dus op die plaats zoek ik weer op palen, borden en stenen naar de rood-witte strepen of iets wat op de Compostelaschelp lijkt. Helemaal niks dus.

Dan maar het alternatieve plan met kaart en GPS. Ik kan weer een stuk afsnijden maar de heuvels hier zijn zeker 200 meter hoog en ik moet over een paar van die jongens heen. Trainingsdagje voor het echte werk zullen we maar denken. Na twee heuvels gaat het echter mis. Volgens de kaart en GPS moet ik over de derde kunnen lopen via één of twee paden. Ik kom echter steeds verkeerd uit en kan niet verder omdat de weg privé is met kettingen enz. Dat kost aardig wat tijd en ik kan niet anders dan een D-weg te nemen. Op een kruising staat echter dat weg na 4 km afgesloten is i.v.m. werkzaamheden. Een omleiding wordt ook niet echt aangegeven.

Ik besluit eerst op een rustig plekje de inkopen maar eens op te peuzelen. Daarna vraag ik aan een automobilist die richting afgesloten weg rijdt hoe dat in elkaar steekt. 

Oh als je te voet bent kun je makkelijk langs de werkzaamheden. Dat geeft de burger toch weer moed want ik zag mezelf al kilometers omlopen.

Ik kan de werkzaamheden inderdaad voorbij en kom rond een uur of vijf in Oloron aan. Kan ik nog net een stempel halen bij Hotel de Ville en ik vind ook nog een slaapplaats in een Relais voor Pelgrims. In eerste instantie heb ik de kamer met een stuk of zes slaapplaatsen alleen, maar wat later komt er nog een Duitse mede-Pelgrim met de naam Klaus de kamer onveilig maken.

De wedstrijd Duitsland-Nederland eindigd in 1-1 want we drinken eerst een Belgisch biertje en eten samen een warme hap.

Paco

SMS-bericht

Zit in het centrum van Pau. De witte jongens zijn erg dichtbij. Paco

Verzonden:

16:54:54

19/04/2009

19 april - Thai
Arzacq Arraziguet-Pau
Dit is waarschijnlijk de laatste ochtend dat ik deze groep Fransen met het ontbijt zie. De meesten gaan via St. Jean Pied de Port en het stel dat met mij de slaapzaal gedeeld heeft gaat naar het westen via Biaritz en dan helemaal langs de Spaanse Noordkust.
Tijdens het petit dejeuner mogen we nog even 5 minuten genieten van een brandalarm dat niet afgezet kan worden.
Het ziet er uit alsof het weer een mooie dag wordt.
Iedereen gaat zijn eigen weg en ik dus naar het zuiden. Er komt steeds meer Baskische bouwstijl tijdens het lopen voorbij. Witte chalet-achtige huizen met typisch rode deuren en luiken. Na enige tijd zie ik twee rugzakken voor mij lopen die uiteindelijk toch een andere weg dan ik nemen. Daarna kom ik ze ook niet meer tegen.
Aangezien het zondag is, is het ook erg rustig met de auto's. Na een pauze rond de middag sta ik na door een stukje bos gelopen te hebben, voor het dal waarin o.a. Pau ligt. Een fraai uitzicht met de Pyreneeën op de achtergrond.

Daarna gaat het naar beneden het dal in en kom ik langzaam de voorsteden van Pau binnen.
Een beetje bekend terrein aangezien ik al diverse malen op weg naar Spanje hier doorheen gereden ben.
Bureaux de toerisme kan ik op zondag wel vergeten, dus zoek ik een simpel hotelletje in de binnenstad. Als dat gelukt is maar eens in de stad rondkijken. Best wel een leuke stad met zelfs nog een kasteel in het centrum.
Na een biertje wordt het tijd om eens wat te eten. Ik kom voorbij een Chinees met Thaise gerechten op het menu. De keuze is dus snel gemaakt en na enige tijd zit ik aan een beef curry met fligt lijs en een Chinees biertje.
Pau centrum kunnen we ook afvinken.
Paco

Grimbergen

17 april 2009

Nogaro->Aire sur l'Adour 

Rond half acht hoor ik in de Gite de etape deuren, douches, toiletten en het woord plui. Het is helaas weer wat nattig buiten. Vandaag maar eens een wat kortere route.

Als ik ga ontbijten, zitten er nog twee Franse laatbloeiers aan het petit dejeuner. Ze vragen waar ik vandaan kom en zo en wat mijn plan vandaag is.

Ik maak rustig mijn ontbijt af en als ik rond half tien vertrek, druppelt het nog wat na.

Als ik langs het café loop waar ik gisteravond eindelijk mijn mail kon versturen, lopen er wat mensen rond. Waarom niet nog een café grande avec lait chaud. Kan ik nog wat foto's versturen en de mailbox bekijken.

Als dit gebeurd is, is het grijs maar droog.

Nogaro heeft trouwens een Plaza de Tores, verder zie ik al wat Baskische stickers op auto's en hier en daar Baskische bouwstijl. Ik kom in de buurt. 

Ik volg mijn eigen route weer via het asfalt. Geen jungle fever vandaag. En geen blik op de Pyreneeën door het weer.

Rond half een pauzeer ik en kan ik op een bankje wat lunchen. Na enige tijd komen de twee Franse laatbloeiers aanlopen. Die snappen er weinig van, mij daar al te zien zitten. Ik leg uit wat ik gelopen heb en dat ik geen pomme de terre ben. Vier dagen boetseren vind ik mooi zat. Hun bergschoenen en broekspijpen spreken boekdelen.

Ik zie dat er zich regenbuien gaan ontwikkelen dus ga weer verder.

Na een kwartier kan het anti-regencondoom weer om. Met een paar keer schuilen voor de ergste regen kom ik toch rond half vijf in Aire sur l'Adour aan en via bureaux du Toerisme heb ik snel een pelgrimsslaapplaats. Daar lopen al meerdere pelgrims van diverse nationaliteit rond. Engelsen, Fransen en later nog wat Frans volk dat het op de fiets doet. Zoveel lotgenoten heb ik nog niet bij elkaar gezien. Kijken wat er vanavond gebeurt, maar eerst omkleden en een biertje. Aire sur l'Adour is best wel een leuk plaatsje en er loopt veel rond.

Als ik rond een uur of tien terug kom naar mijn slaapplek is de boel donker en dicht. Waar heb ik dit eerder meegemaakt. Dit keer geen muurtje om overheen te klimmen. De achterkant dan maar, cijferslot en ik heb geen code.

Terug naar de voorkant daar gaat net een lichtje aan en zie ik iemand lopen die de deur voor mij opent.

Kan ik weer niet buiten slapen.

Maar nog een heel ander bericht dat ik van een Frans stel te horen kreeg, of het waar is!

Er zou een Israëlier geweest zijn die ook de Santiago de Compostela route wilde lopen. Hij begon met een ticket Tel Aviv Santiago te kopen.

Aangekomen in Santiago ging hij op zoek naar de wandelweg naar Compostela. Dat koste hem nogal wat moeite in Chili. 

Paco

18 april 2009 - De Baskische hap

Aire sur l'Adour-Arzacq Arraziguet

Het plan was om direct richting Pau te lopen maar omdat dit geen Compostela route is en er alleen wat kleine plaatsjes op de route liggen, zijn er ook geen slaapgelegenheden te vinden.

Dus loop ik op deze route nog even door want hier zijn wel slaapgelegenheden.

Als ik de stad verlaat, krijg ik door het heldere weer een mooi beeld van de Pyreneën en een stukje dichterbij dan eergisteren. Wat witter ook trouwens. Het eerste stuk gaat langs een meer 

Onderweg zie ik de eerste gieren rondcirkelen boven een eendenboerderij. Zij hebben blijkbaar zin in een Foie Gras. 

De temperatuur is veel hoger dus weer meer planten in bloei.

Af en toe wat kleine dorpje.

Redelijk vroeg in de middag kom ik het dorp binnen. Ik duik eerst even een kroeg in voor een sapje.

Het is ook een hotelletje en aangezien het feit dat er veel Fransen op de route zijn vraag ik aan de eigenaar ingeval de Gite vol is ik bij hem kan overnachten.

Geen probleem. Er is echter plaats in de Gite en ik kom bij een stel Fransen op de kamer terecht. Na de kleine en de grote wasjes eerst maar eens wat inkopen. Fruit etc.

Het is later op de dag nog lekker warm dus buiten nog ff picknicken met een Belgisch biertje. 

Voor de Franse club wordt gekookt en ik kon me daar ook voor opgeven. Maar ik wil de lokale keuken Frans Baskisch wel proberen en ga eten in de tent waar ik eerder een sapje gedronken heb. Goede keus blijkt later want de Fransen die willen weten wat ik gedaan heb zijn niet erg te spreken over hun hap.

Er blijkt ook nog bus met een Frans sportteam in de Gite aangekomen te zijn om te slapen.

Slapen en sportteam, er wordt flink gepaft en de tafel staat vol met spiritualien.

Paco gaat echter met zijn Franse mede-pelgrims en de kippen vroeg op stok, aangezien er morgen om half acht het ontbijt geserveerd wordt.

Paco

SMS-bericht

2 uur geleden aangekomen  in Arzacq Arraziguet. Eerst maar eens de was gedaan en wat boodschappen. Wil morgen naar Pau of iets verder om maandag nieuwe schoenen te kopen. P

Verzonden:

19:10:12

18/04/2009

De laatste twee dagverslagen die binnen zijn gekomen

[Verder met de stukjes die gisteren binnengekomen zijn. AH]

15 april 2009 - Natte zooi
Barbaste-Montréal

Het wegkomen uit een C/D is een probleem voor mij. Het ontbijt heb ik om negen uur opgelijnd omdat de voorspelling niet al te best is. Inderdaad het druppelt redelijk. De mannelijke eigenaar vraagt of ik goede regenkleding bij me heb want het blijft vermoedelijk de hele dag regenen. Klinkt opbeurend. Maar goed, hij houdt van Chinese kunst en daar heb ik ook geen hekel aan. Dus na het ontbijt laat hij mij z'n gallerietje met Chinese art zien en dat geeft voldoende gesprekstof. Maar ja er moet wel wat gebeuren. Ik neem afscheid en doe mij blauwe regencondoom om. Paco gaat de nattigheid in, maar er valt mee te leven. Dat geld niet voor de kopieën die ik van de kaarten gemaakt heb. Onder een luifel zoek ik de uitgang uit Barbaste, en met hulp van een toegesnelde lokale kom ik het dorp uit. In het bos waar ik doorheen loop begint het nu echt te hozen. Maar zien tot hoever we komen. In het zuiden zie ik echter lichte plekken tussen de bomen. Het zuiden is de kant die ik op ga en de regen gaat hopelijk de andere kant op. Na een uurtje begint het droog te worden en de zon krijgt ook weer een kans.
Ik probeer wel zoveel mogelijk op het asfalt te blijven want die leuke paadjes, die laten we vandaag maar voor de kikkers en salamanders.
Na een afwijkend weggetje kom ik bij een nietszeggend plaatsje met de naam Fourcès. Er is zelfs een kasteel met een hotel, ff kijken. Het dreigt ook weer te gaan plenzen. Heel bijzonder: de oude huizen zijn in een cirkel rond het plein gebouwd. Het hotel wordt verbouwd en er is geen slaapplaats te vinden. Een Frans stel schiet mij aan of ik op weg ben naar Compostela. Ze proberen mij te helpen om een beslissing te nemen wat te doen: 2 km oost van mijn route is een Gite. 5 km op mijn route is een pelgrimhotel. Ik besluit het laatste. Ik schuil nog voor een plensbui 1 km voor Montréal, mijn slaapdoel. Zo kom ik toch nog redelijk droog binnen.
Er is een ook een Frans stel uit Lille dat de etape Le Puy => St Jean Pied de Port aan het wandelen is. De conversatie gaat wat wankel maar is te doen.
Om bijtijds, 07:30 te kunnen starten zoeken we snel het slaapmandje op.
Paco

16 april 2009 - Kikkers, hagedissen en slagroompunten

Montréal-Nogaro

Van Canada naar Kenia - nee hoor.

Tijdens het ontbijt zit ik met het Franse stel te dubben over de route en het weer. Ze willen weten waar ik naar toe ga. Hangt van de hoeveelheid regen af. De meeste regen zal later op de dag vallen dus vroeg starten.

Als ik buiten ben, sta te twijfelen wat ik zal doen, Route 654 of, er zijn altijd alternatieven nietwaar. De eigenaresse ziet me staan en denk blijkbaar, "weer zo'n sukkel die niet weet welke kant hij op moet" à gauche. Laten we het er maar op gokken. Het begint met een asfaltweggetje, maar na enige tijd wordt het weer kleien. Good morning Vietnam. Van schoolvriend Paul heb ik een stok gekregen die me toch al een paar keer van een modderbad heeft gered. Deze dag is het ook vaak bukken. Er zijn diverse bomen over het pad gevallen. Met een rugzak betekend dat nog ff dieper.

Ik hoor regelmatig wat ritselen als ik aan kom lopen. Kan een Boa Constrictor zijn maar meestal zijn het kikkers en hagedissen.

Er is in dit gebied ook redelijk wat wijnbouw en voor mij zie ik een ree het pad overschieten achterna gezeten door een hond. Knap hoe die ree de staaldraden waar de wijnranken aan opgehangen zijn weet te ontwijken.

Om half elf als ik de top van een heuvel bereik zie ik in het zuiden bergen en bergen sneeuw. Uitzicht op de Pyreneeën. Foto maken heeft nog geen zin, te ver weg. Maar de echte uitdaging is in zicht. De slagroompunten tussen Spanje en Frankrijk.

In Monciet kan ik een koffie scoren op een terrasje en later bij de Boelangier, ik val in herhaling maar, ze kunnen het wel. Heel dun bladerdeeg, krokant, vruchten ertussen en suiker er bovenop. Ook nieuw stokbrood met walnoten je wilt het niet weten.

Iets wat ik al veel eerder verwacht zou hebben deze trip is een zweefkist in de lucht. Ik heb op dagen gelopen met goede condities. Half drie zie ik onder een behoorlijke cumulonimbus een zweefkist cirkelen in de stijgende lucht. Even later een tweede. Ff voor de zweefvliegers die meekijken.

Ik strand uiteindelijk in Nogaro in een Gite de Etappe. Er zitten meer Franse wandelaars die voor mij zijn, maar weinig contact. We gaan maar eens in het dorp eten. Het blijft altijd intressant mensen kijken. In het restaurant komt regelmatig een drukdoende Franse versie van Harrie Slinger opduiken, praat met een paar lokalen en loopt dan heel druk naar de overkant van de straat waar ook een kroeg is. Wat zouden ze van die kalende blonde oudere jongere op hun webblog zetten?

Paco

SMS-bericht

Ben vandaag genesteld in Aire sur l'Adour, leuk gat, zit aan een Grimbergen. De afstand om morgen gelijk naar Pau te lopen is te groot. Moet een slimme tussenstop plannen. Paco

Verzonden:

18:06:30

17/04/2009

De nieuwste verhaaltjes zijn binnen!

[Op 7 april lukte het Frans voor het laatst om in een regenachtig Aixesur Vienne een cybercafé te vinden en stukjes te mailen. Vandaag zijn er naast een lading verhaaltjes ook weer foto's binnengekomen. AH]

8 april - De Legionair
Aix sur Vienne-Thiviers
Gisteravond was ik al gewaarschuwd dat er nog een pelgrim aangekomen was. Nee, geen femme. Tijdens happy hour en het daaropvolgend diner kon ik kennis met hem maken.
Hij kwam als ik het goed begreep uit de buurt van Chablis. Een lange iewat tanige Fransman man met wat meer vlieguurtjes dan ik. Hij stond wat moeilijk aan de bar, iewat voorovergebogen. Hij was begonnen in Vezelay. Gezien zijn houding vroeg me af hoe hij het tot hier gebracht had. Afijn hij blijkt wel humor te hebben. Hij en de barman konden het qua dialect goed vinden want ik begreep maar weinig van die twee.
Maar nu de wedstrijddag. De Fransman wilde half acht ontbijten en dat leek me geen slecht plan. Dus halfacht 's morgens waren wij bezig de tafel van baguet kruimels te voorzien. Ze zijn lekker die baguetjes maar de tafel is altijd een bende. Rond acht uur vond ik het wel mooi en trok mijn rugzak aan en verdween met een "bon Camino".
De Fransman moest zijn rugzak nog ophalen en zijn plan was naar Le Coquille te lopen. Ik deed mijn best de aanwijsbordjes van de Compostela route te volgen en kwam daardoor naast een slingerend fraai riviertje te lopen.
Als ik rond 12 uur weer een dorpje nader, loopt ineens onze Fransman voor me. Da's knap. Hij heeft gewoon de directe weg gevolgd. Hij neemt even pauze en ik ga nog even kijken of ik bij de marie een stempel kan krijgen. Lukt niet maar er is wel een bakker. Ik heb mij tanden nog niet in een overheerlijke amandelcroissant gezet of de Fransman is er ook en wenst me een smakelijk eten en gaat verder langs de D-route. Ik neem een andere weg.
Na een pauze aan een meertje loop ik niet lang daarna de Dordogne binnen. Ruim voor vijven ben ik in La Coguile. Daar kan ik wel een stempel bemachtigen. En gelijk ff pinnen.
Wat te doen, het is nog vroeg en het dorpje nodigt niet uit om te blijven overnachten.
Als ik me aan de route hou kom ik ongetwijfeld wel een Chambre D'Hotes tegen en anders in het slechste geval Thiviers.
Het wordt het laatste. Het is rond zeven uur als ik 5 km voor Thiviers een Chambre D'Hotes tegen kom. Er staat een auto voor de deur, de computer staat aan ik tik op de ruit en roep een paar keer. Niks. Wachten is me eerder slecht bevallen dus ik loop door. Het wordt een latertje vandaag. Als ik Thiviers binnenloop staan er bij de Gare twee hotels: één staat te koop en het andere is blijkbaar ook al een tijdje dicht. Verder het eerste verkeersbord met de naam España. Ik vraag een voorbijganger naar een alternatief voor de dichte hotels. Hij geeft aan dat er verderop nog een hotel is. Als ik daar binnenloop kom ik een Zweedse pelgrim tegen. Van Stockholm vertrokken is mijn vraag. Nee hij is in Vezelay begonnen. De eigenaresse mengt zich in het gesprek en ik vraag of zij een kamer voor me heeft... Helaas vol. Nu wordt het echt spannend. Zij heeft echter een oplossing want 50 meter verderop is een Chambre D'Hotes met Nederlandse eigenaren.
Ik laat de Zweed in het hotel en ga naar het opgegeven adres.
Daar blijkt inderdaad een Nederlands stel een Chambre D'Hotes te hebben. Ik word hartelijk ontvangen en kan overnachten.
Ook weer een erg mooi huis en ik krijg een fraaie kamer met een mooie oude eikenhouten vloer die nog met echte spijkers is vastgezet.
Na een warme hap in een restaurant ben ik bij terugkomst op mijn kamer snel buiten westen.
Paco

9 april - Leuk brilletje
Thiviers-Perigueux
Als ik de mijn Nederlandse gastheer en gastvrouw na een een uitgebreid petit dejeuner bedank voor hun goede verzorging ga ik weer op pad en maak nog terloops wat plaatjes van een Chateautje en een soort van oude poort in Thiviers. Een man die net van de boulangier komt heeft meteen door wat voor figuur naast hem loopt en begint een praatje. Hij legt me uit: rechtdoor, ff langs de snelweg en bij de autogarage tikkie naar rechts. Ik antwoord route de Napoleon. Tres bon mesieur.
Ik had al op de kaart gezien dat ik een stuk op Napoleons route kon lopen, de Franse autobahn van toendertijd maar zonder auto's natuurlijk.
Als ik bij de garage kom, ben ik even van uit het veld geslagen. Daar staat de legionair. Hij had in Thiviers op de camping geslapen. We gaan beide Napoleons autobahn op.
We wisselen wat wetenswaardigheden uit maar niet voor lang, de legionair loopt sneller. Hij heeft langere benen maar is ook ouder. Ik ben onder de indruk maar doe geen enkele moeite hem bij te houden. Ik houd het op mijn eigen tempo.
Maar onze legionair heeft wel net als ik zo'n slordige 50 km gisteren weggetikt. Ik zie zijn rugzak steeds kleiner worden daar op de route Napoleon.
Het is een erg mooie dag en boven de 20 graden dus op een mooie stek gaan we maar eens wat eten en strippen.
Broekspijpen af en in Tshirt en na een soort van lunch gaat het verder. Na de eerstvolgende kruising op route de Napoleon hoor ik een auto mij van achteren naderen en i.p.v. dat het gaspendaal nog eens dieper ingetrapt wordt, gebeurt het tegenovergestelde: er wordt gestopt. Niemand gaat deze kalende blonde vogel met rugzak toch hier de weg vragen!
Een pattiserie annex traiteur bestelwagentje met een toch wel heel leuk brilletje achter het stuur. Of ik een lift wil naar Perigueux, het bontmanteltje op de bijrijdersstoel wordt al opzijgeschoven. Als ik ooit in tweestrijd heb gestaan is het nu wel. Maar de Pelgrim is sterk en kent zijn verantwoordelijkheden.
Ik bedank het leuke pattiseriebrilletje vriendelijk voor het aanbod maar zeg dat ik een gewetensvolle Jean Jaques pelgrim ben. Ik lig er nog wakker van.
Rond een uur of vijf wandel ik de buitenwijken van Perigueux binnen.
Bij de eerstvolgende Tabac die ik tegen kom is het wel tijd voor een cerveza. Leffe zie je niet zo veel meer maar Affligem wel en dat lust ik ook. Nog een half uur voordat de toeristen info dicht gaat.
Dus verder naar het centrum. De stad begint er wel steeds leuker uit te zien.
Een een bevallige dame vraag ik de weg naar de toeristen info maar daar kom ik voor een gesloten deur. De kathedraal is wel open en dat levert een tampon op.
Dan maar een slaapplaats zoeken. Een hotelletje aan de rivier met uitzicht op de oude stad zit helaas vol. De eigenaar vraagt waar ik vandaan kom. Uit Amsterdam. Hij heeft goede herinneringen aan een lang weekend in Amsterdam met de Nederlandse versie van een Tabac.
Hij helpt me wel aan een ander adres voor te slapen en na een kwartier heb ik een kamer in een hotelletje met restaurant.
Eerst opfrissen, dan eten en dan ff de stad verder bekijken. Als ik rond een uur of half negen beneden ben is de bar annex restaurant al aardig volgelopen. Als ik net wat lekkere Franse zaken besteld heb, wordt het tafeltje naast mij door twee mensen bezet en er is een derde in aantocht. Of deze tegenover mij mag zitten. Het trio bestaat uit een Franse lerares, haar vriendje en een bevriende fuzion musicist. In het Frans en redelijk Engels komt de conversatie op gang en voor ik het weet is het half een 's nachts. De tent loopt langzaam leeg en ik vindt het ook mooi geweest.
Paco

10 april - Adieu Perigieux
Perigueux-Villamblard
Na enig getwijfel over het volgende deel van de route heb ik toch besloten over Bergerac naar het zuid westen te lopen. Ik gebruik dan een verbindingsroute tussen twee hoofdroutes. Dit omdat ik via mijn kennissen in Jaca wil lopen en ik kan dan tevens een stuk van het Massif Central lopen wat mooier is dan de westelijke routes vindt ik.
Dus Perigueux uit. Dat is met een auto geen probleem maar lopend wel want ik kom nog stukken route national tegen, verboden voor voetgangers. Na een fraai weggetje kom ik in een voorstad een rijdende Boulangier dame tegen. De baguet is weer binnen.
Het is bewolkt en niet zo warm als gisteren dus ik kan lekker opschieten. Onderweg kom ik nog een supermarktje tegen waar ik beleg kan scoren en op een mooie rustige plek kan Paco wat eten. Wat doet het weer, de voorspelling was regen en het is nog steeds droog. Ik voel wat spatjes maar niet schokkend. Wel maar eens naar een redelijk plaatsje te lopen in geval dat. Uiteindelijk kom ik er niet onderuit ik moet de regenrugzak capuchon weer over me heen zien de krijgen. Dit lukt redeliijk snel en in Villeblard duik ik een kroegje in en weet alles te regelen. Slaapplaats, diner om 7 uur. Weinig zin om verder te gaan in de regen.
De eigenarese van de D'Hotes is ook weer een erg aardige vrouw en zit met een ander stel Frans te klaverjassen. Of ik het erg vind te gaan zitten zodat zij het spel kunnen afmaken. Coup is geloof ik troef als ik het goed begrepen heb.
Later in het restaurantje zit ik aan de Paella. Waar regen al niet goed voor is.
Paco

11 april - [Dit stukje is nog ontbrekend AH]

12 april 2009 - Dagje kleien
Labadie-Cancon
Het zoontje Gabriel van half familie kom ik tegen als ik mijn kamer verlaat op weg naar het P-T. Hij zegt iets tegen me iets in het Frans waar ik niks mee kan. Aan zijn koppie te zien en aan zijn accent kan hij best Engels zijn en ja hoor. Het blijkt dat hij zich verontschuldigd voor het geproduceerde lawaai gisteren. Al was er een olifant doof het dak gevallen. Het ontbijt is erg uitgebreid en het dochtertje komt ook kijken wat voor figuur er gisteren bij hen is komen binnen wandelen. Het was haar verjaardag gisteren en ze is weg van Abba. Leuk stel kinderen. Chambre D'Hotes zijn leuk maar ik kom er makkelijker binnen dan weg. Gabriel heeft ook een tekening van mij gemaakt als Pelerin. Ik beloof ze een kaart bij aankomst in Compostela te sturen.
Het is buiten nog steeds een natte zooi, iets van motregen maar weinig wind. Dat blijft een groot deel van de dag zo.

Rond twee uur hou ik een break in Castiliones. Daarna breien we er nog een stukje aan tot Cancon in principe. Omdat het niet echt anders kan moet ik wat landweggetjes nemen. In dit heuvelachtige landschap houdt het water, ontstaan door de regen, ook wel van deze optie. Het water stroomt langs de tractorsporen lekker naar beneden. De klei blijft lekker aan de schoenen plakken en het is spekglad.

Om 7 uur loop ik Cancon binnen het regent inmmiddels niet meer. Ik loop langs een hotelletje het blijkt ook nog 1ste paasdag te zijn. Dan maar naar het centrum maar dat ziet er ook uitgestorven uit. Ik vraag een bewoonster naar een Chambre D'Hotes of hotelletje. Dat in de stad is dicht. Ze geeft me het nummer van de Marie. Dat blijkt niet te werken. Ze geeft het advies naar het maison retraitre te gaan, de receptie daar kan misschien verder helpen. Nu al naar het bejaardenhuis...

[Het lijkt of dit stukje nog niet helemaal af is. AH]

Paco

13 april 2009 - Chateau Briand
Cancon-Clairac
Ik ben de enigste gast tijdens het ontbijt in het hotelletje deze tweede paasdag. Als ik weg ben hebben de eigenaar en zij vrouw ook weer ff rust.
Het is grijs buiten maar een goede wandel temperatuur. Om me heen kijkend probeer ik in te schatten of het weer gat regenen. Achter mij ziet het er slechter uit dan voor mij. En af en toe even een waterig zonnetje. Afijn het is nu droog en dat is het belangrijkste. Eerste plaatsje wat ik tegen kom is Monclat ligt op een heuvel en misschien is er een uitbater open. Het dorp is min of meer uitgestorven. Dus op een bankje even het rantsoen aanspreken. Het zonnetje begint het steeds beter te doen. Achter de volgende heuvel moet dan de Lot liggen met een plaatsje waar wel wat te doen is. Helaas. Castelmoron sur Lot is een leuk dorp maar ook hier weinig te beleven. Wel een Chambre D'Hotes maar kwart voor drie is wel erg vroeg. Door naar Clairac dan maar. Langs de rivier schiet het lekker op. Rond half zes loop ik dan Clairac binnen en standaard loop ik naar het centre Ville. Alle bars, tabac en restaurantjes zijn dicht doch een kebabtent is wel open. Die weten een mooie maaltijd voor me in elkaar te draaien zonder bier of wijn. Ice tea gaat ook goed. Nu het slaapgebeuren regelen. De kebab eigenaar weet niks. Buiten vindt ik echter een bord met Relais de Compostela plus pijl. Ik ga de richting op maar verdere aanwijzingen vind ik niet, dus het wordt vragen aan vorbijgangerss of die de weg weten. Dat lukt en samen met een rondtrekkende fietser die ook iets zoekt vinden we het relais. Helaas vol maar vederop moet een Chambre D'Hotes zijn.
De fietser gaat me voor en ik vraag hem voor mij ook wat te regelen. De Chambre D'Hotes blijkt een kasteeltje te zijn en ze hebben een kamer voor me met uitzicht op de Lot. Het is een fraai optrekje met mooie houten en marmeren vloeren en stenen trap. Een nacht in een Chateau slapen dat stond al een tijdje op het lijstje.
Paco

14 april - De pont die niet meer ging
Clairac-Barbasto

Ik mag in de huiskamer van het Chateau ontbijten met huisgemaakte jam en een crozant en natuurlijk met uitzicht over de Lot. Helaas het is mistig dus weinig Lot. De jam is een mixje van alles, mango, bananen, abrikozen enz. Fransen zijn toch wel kunstenaars hierin.
Ik heb weer een afwijkende route bedacht die mij bij een Franse pont moet brengen om over de Garonne te komen. Het zou mij een omweg via Port St Marie schelen. Helaas de pont vaart niet meer. Betekend een extra omweg via een tuinbouw gebied vol met aardbijen plantages langs de Garonne. Er werken nogal wat Portugezen en veel Marrokanen in het gebied. Daar kom ik achter als ik aan een stel dat met aardbijen bezig is vraag hoe ik die rivier overkom. Oh gewoon via de oude spoorbrug ff klimmen enz. Zij heeft vermoedelijk een Portugees accent. Als ik er naar vraag klopt dit ook.
De spoorbrug blijkt geen optie te zijn alles ziet er oud en ongebruikt uit dus de kans om een TGV te moeten ontwijken is niet groot maar ik zie geen mogelijkheid op de brug te komen. Dan maar door naar Port St. Marie waar een brug over de rivier is. Aparte plaats, ingeklemd tussen een redelijke heuvel en de rivier er staat een kerk die tot de Tempeliers orde behoort heeft. Hotel de Ville is open dus een stempel en ik kan darna nog wat eten in een lokale tent. Daarna verder richting het zuiden, naar Vianne.

Tussen de aardbijen velden en kersenbomen die in bloei staan is het niet slecht wandelen. Het ruikt er ook erg lekker. Vianne blijkt een heel leuk vestingstadje uit de middeleeuwen te zijn waar nog best wel wat van overeind staat.
Een biertje is ook wel op zijn plaats op de plaza mayor. Daarna verder via Laverdac naar Bardaste waar ik een Chambre D'Hotes vindt. Rond Als half negen loop ik na in een restaurantje gegeten te hebben terug naar mijn slaapstekkie.
Er stopt een ambulance en een dame, dit keer zonder brilletje, vraagt mij de weg om een patiënt op te kunnen halen. Ik heet wel Frans maar zie er zo echt niet uit.
Ik vertel haar dat ik haar in Amsterdam wel had kunnen helpen maar hier niet echt.
Ze moet wel lachen en zij rijden verder.
Paco

[ Er komen er nog een paar. AH]