De laatste twee dagverslagen die binnen zijn gekomen

[Verder met de stukjes die gisteren binnengekomen zijn. AH]

15 april 2009 - Natte zooi
Barbaste-Montréal

Het wegkomen uit een C/D is een probleem voor mij. Het ontbijt heb ik om negen uur opgelijnd omdat de voorspelling niet al te best is. Inderdaad het druppelt redelijk. De mannelijke eigenaar vraagt of ik goede regenkleding bij me heb want het blijft vermoedelijk de hele dag regenen. Klinkt opbeurend. Maar goed, hij houdt van Chinese kunst en daar heb ik ook geen hekel aan. Dus na het ontbijt laat hij mij z'n gallerietje met Chinese art zien en dat geeft voldoende gesprekstof. Maar ja er moet wel wat gebeuren. Ik neem afscheid en doe mij blauwe regencondoom om. Paco gaat de nattigheid in, maar er valt mee te leven. Dat geld niet voor de kopieën die ik van de kaarten gemaakt heb. Onder een luifel zoek ik de uitgang uit Barbaste, en met hulp van een toegesnelde lokale kom ik het dorp uit. In het bos waar ik doorheen loop begint het nu echt te hozen. Maar zien tot hoever we komen. In het zuiden zie ik echter lichte plekken tussen de bomen. Het zuiden is de kant die ik op ga en de regen gaat hopelijk de andere kant op. Na een uurtje begint het droog te worden en de zon krijgt ook weer een kans.
Ik probeer wel zoveel mogelijk op het asfalt te blijven want die leuke paadjes, die laten we vandaag maar voor de kikkers en salamanders.
Na een afwijkend weggetje kom ik bij een nietszeggend plaatsje met de naam Fourcès. Er is zelfs een kasteel met een hotel, ff kijken. Het dreigt ook weer te gaan plenzen. Heel bijzonder: de oude huizen zijn in een cirkel rond het plein gebouwd. Het hotel wordt verbouwd en er is geen slaapplaats te vinden. Een Frans stel schiet mij aan of ik op weg ben naar Compostela. Ze proberen mij te helpen om een beslissing te nemen wat te doen: 2 km oost van mijn route is een Gite. 5 km op mijn route is een pelgrimhotel. Ik besluit het laatste. Ik schuil nog voor een plensbui 1 km voor Montréal, mijn slaapdoel. Zo kom ik toch nog redelijk droog binnen.
Er is een ook een Frans stel uit Lille dat de etape Le Puy => St Jean Pied de Port aan het wandelen is. De conversatie gaat wat wankel maar is te doen.
Om bijtijds, 07:30 te kunnen starten zoeken we snel het slaapmandje op.
Paco

16 april 2009 - Kikkers, hagedissen en slagroompunten

Montréal-Nogaro

Van Canada naar Kenia - nee hoor.

Tijdens het ontbijt zit ik met het Franse stel te dubben over de route en het weer. Ze willen weten waar ik naar toe ga. Hangt van de hoeveelheid regen af. De meeste regen zal later op de dag vallen dus vroeg starten.

Als ik buiten ben, sta te twijfelen wat ik zal doen, Route 654 of, er zijn altijd alternatieven nietwaar. De eigenaresse ziet me staan en denk blijkbaar, "weer zo'n sukkel die niet weet welke kant hij op moet" à gauche. Laten we het er maar op gokken. Het begint met een asfaltweggetje, maar na enige tijd wordt het weer kleien. Good morning Vietnam. Van schoolvriend Paul heb ik een stok gekregen die me toch al een paar keer van een modderbad heeft gered. Deze dag is het ook vaak bukken. Er zijn diverse bomen over het pad gevallen. Met een rugzak betekend dat nog ff dieper.

Ik hoor regelmatig wat ritselen als ik aan kom lopen. Kan een Boa Constrictor zijn maar meestal zijn het kikkers en hagedissen.

Er is in dit gebied ook redelijk wat wijnbouw en voor mij zie ik een ree het pad overschieten achterna gezeten door een hond. Knap hoe die ree de staaldraden waar de wijnranken aan opgehangen zijn weet te ontwijken.

Om half elf als ik de top van een heuvel bereik zie ik in het zuiden bergen en bergen sneeuw. Uitzicht op de Pyreneeën. Foto maken heeft nog geen zin, te ver weg. Maar de echte uitdaging is in zicht. De slagroompunten tussen Spanje en Frankrijk.

In Monciet kan ik een koffie scoren op een terrasje en later bij de Boelangier, ik val in herhaling maar, ze kunnen het wel. Heel dun bladerdeeg, krokant, vruchten ertussen en suiker er bovenop. Ook nieuw stokbrood met walnoten je wilt het niet weten.

Iets wat ik al veel eerder verwacht zou hebben deze trip is een zweefkist in de lucht. Ik heb op dagen gelopen met goede condities. Half drie zie ik onder een behoorlijke cumulonimbus een zweefkist cirkelen in de stijgende lucht. Even later een tweede. Ff voor de zweefvliegers die meekijken.

Ik strand uiteindelijk in Nogaro in een Gite de Etappe. Er zitten meer Franse wandelaars die voor mij zijn, maar weinig contact. We gaan maar eens in het dorp eten. Het blijft altijd intressant mensen kijken. In het restaurant komt regelmatig een drukdoende Franse versie van Harrie Slinger opduiken, praat met een paar lokalen en loopt dan heel druk naar de overkant van de straat waar ook een kroeg is. Wat zouden ze van die kalende blonde oudere jongere op hun webblog zetten?

Paco